Aan de Voorzitter van de Tweede Kamer der Staten-Generaal

Namens (h)erken ouderverstoting https://www.facebook.com/groups/507826229380204/ is onderstaande email verstuurd naar onze volksvertegenwoordigers van de landelijke politiek.

Steeds meer komen wij tot de conclusie dat het Ministerie en aanverwante instanties nog angstvallig vasthouden aan het bolwerk wat zij de afgelopen jaren hebben opgebouwd. Zij hebben niet de drang om te willen veranderen. Niets geen voortschrijdend inzicht, niets niet internationale vakliteratuur bijhouden, gedegen bijscholing, in gesprek gaan MET ouders, in plaats van OVER ouders.

We worden overspoeld met rapporten die ouderverstoting bagatelliseren. Met succesverhalen over hoe goed hun traject wel niet is, terwijl er geen vragen gesteld worden bij de vervaardiging van die rapporten.

Nog steeds met zijn allen achter het Verdeelde Kind (Ed Spruijt) uit 2002(!) aanlopend, simpelweg omdat het hen het beste uitkomt. Niets minder, niets meer. Als 1 persoon opstaat en zegt dat hij/zij het anders moet gaan doen, dan valt die zijn/haar werk van de afgelopen jaren af en is die meteen paria/ einde carrière, want heeft de ketenpartners afgevallen.

Nu kan ik daar een hoop waarde oordelen op los laten, ik vind hier dus een hoop van, maar het heeft geen zin. Ze gaan door, tunnelvisie en al.

Wat wij wel kunnen doen is al onze volksvertegenwoordigers informeren. Dus niet alleen de landelijke politiek, maar schrijf ook jouw wethouder aan. Kopieer deze brief. Stel daarbij kritische vragen over de inkoop van de zorg die jouw wethouder doet. Ga naar jouw politieke partij en zorg dat kindermishandeling/ouderverstoting en een adequate aanpak hoog op de gemeente vergadering komt. Doe dit niet alleen voor jezelf, jouw eigen agenda, maar doe het voor ons allemaal.

Opdat er preventief opgetreden kan worden, opdat veel leed voorkomen kan worden, opdat er goede hulp komt voor het hele gezin.

Dat er iets beweegt, dat komt door ons. Door jou en mij! Doordat wij mondiger worden, elkaar informeren en de instanties aan het werk zetten. Dat geeft weerstand, juist waar het soepel zou moeten verlopen, in het belang van kind, maar ook ouder.

Machteloos? Nee, dat zijn we zeker niet, als wij er allemaal iets van blijven vinden.

PER EMAIL

 

Aan de Voorzitter van de Tweede Kamer

der Staten-Generaal

 

Onderwerp: reactie op de  brief van het Ministerie van Veiligheid en Justitie met kenmerk: 2035991 dd. 21 februari 2017

voortgang aanpak complexe scheidingen;

 

 

Uit bovenstaande brief van het Ministerie blijkt dat de overgrote meerderheid van ouders die gaan scheiden er samen prima uitkomen. Er is slechts een eenmalig contact nodig met advocaat en rechter om de echtscheiding wettelijk te bekrachtigen. Bij 20% van de ouders gaat het mis; hier is hulp van de overheid nodig om escalatie te voorkomen.

 

De realiteit is echter volledig anders; de overheid helpt niet en bevordert zelfs escalatie. Het tegenovergestelde wordt dus bereikt. Het begint met het contact met de advocatuur; vFas aangesloten of niet; het gros van de advocaten is alleen geïnteresseerd in het verdienmodel. Niet in het welzijn van ouder en kind.  Voor de burger is vooraf niet na te gaan of een advocaat een bepaalde vorm van integriteit bezit of niet; terwijl deze persoon wel de regie van jouw leven over neemt.  De advocaat bepaalt min of meer het verloop van de rechtszaak waarvan de uitkomst voor ouder en kind heel slecht kan uitvallen. Daarbij komt dat de ouders in een volslagen nieuw gebied belanden waar zij geen kennis van hebben  en derhalve min of meer overgeleverd zijn aan advocaten.

 

De rechtszaak zelf is automatisch een procedure op tegenspraak (conflict) ; want anders waren de  ouders er samen met een mediator wel uitgekomen. Een procedure op tegenspraak kan nooit leiden tot een compromis. De insteek van deze procedure is twee advocaten die lijnrecht tegenover elkaar staan. Leugens en bedrog zijn hierbij voorkomende elementen. Het uitgangspunt is winnen; niet het compromis. De voorzitter van de Raad voor de Rechtspraak, de heer Frits Bakker heeft zelf in maart 2016 al aangegeven dat een procedure op tegenspraak, het ‚duel model’ niet geschikt is voor het oplossing van een hoog conflict scheiding. Bij deze opmerking is het gebleven, de procedure wordt tot de dag van vandaag gehanteerd bij de rechtbanken.

 

De stelling in de brief van het ministerie dat advocaten meer aandacht zouden hebben voor het bereiken voor onderlinge overeenstemming tussen ex-partners is dus pertinent onjuist. Bovendien, de manier van proces voeren laat dit ook niet toe. Daarnaast: als één van de partijen niet wenst mee te werken aan een oplossing dan komt deze partij daar gewoon mee weg, zonder sancties. Vaak is een van de ouders niet gebaat bij onderlinge overeenstemming, simpelweg omdat deze ouder iets te verliezen heeft.

Ook de kinderen worden betrokken in de echtscheidingsprocedure. Aangetoond is dat dit voor deze kinderen schade oplevert. De kinderen wordt gevraagd bij welke ouder ze willen wonen. De aller slechtste vraag die je een kind kunt stellen, en dat tijdens een gesprekje met een vreemde kinderrechter van slechts 15 minuten! Deze kinderrechter is niet deskundig, is geen psycholoog en is niet in staat in zo’n kort tijdsbestek de werkelijk overwegingen van het kind te doorgronden. Kinderen willen niet kiezen, kunnen niet kiezen, ze houden namelijk van beide ouders. Vraagt u maar na bij de kinderombudsvrouw! Momenteel worden kinderen vanaf twaalf jaar gehoord; binnen de RvK wordt zelfs gedacht aan het verlagen van de leeftijd naar acht jaar. Pure kindermishandeling naar mijn mening; kinderen kunnen nu eenmaal nog niet de gevolgen van hun beslissingen overzien – ze mogen tenslotte ook nog geen alcohol drinken – het is de verantwoording van beide ouders om te zorgen dat hun kinderen tot evenwichtige volwassenen uitgroeien.

 

Co-ouderschap is niet de regel, terwijl het dit wel zou moeten zijn; sinds 1998 is er voortzetting van het gezamenlijk ouderlijk gezag van beide ouders na echtscheiding bij de wet vastgelegd.  Ook voortvloeiend uit de EVRM. Op het moment dat een van de ouders niet instemt met co-ouderschap kan men er al vanuit gaan dat de scheiding zal ontaarden in een hoog conflict scheiding.

 

De voornaamste oorzaak van het ontstaan van een hoog conflict scheiding is het onvermogen van een van de ouders om te gaan met de transitie van het gezin van voor de scheiding naar de twee een ouder gezinnen na de scheiding. Deze ouder is niet in staat het rouwproces wat bij een echtscheiding hoort volledig te doorlopen tot het punt van berusting en acceptatie; maar blijft hangen in het dieptepunt: de boosheid.

 

Bijkomend gevolg van deze situatie is ouderverstoting.  Van ouderverstoting is sprake als een kind een ouder, waarmee het kind voorheen een goede relatie had niet meer wil zien. Ouderverstoting is onderdeel van het beëindigen van de relatie tussen ouders. Soms manifesteert ouderverstoting zich pas jaren na de feitelijke scheiding. Bij hoog conflict scheidingen worden, om ouderverstoting te rechtvaardigen, regelmatig beschuldigingen van mishandeling geuit, die niet op waarheid berusten.

 

De veroorzaker is meestal de zorgouder, de ouder die het meest zijn/haar invloed op het kind kan aanwenden. Deze ouder houdt het kind weg bij de andere ouder. Deze ouder moedigt de afwijzing bij het kind aan door de negatieve informatie over de andere ouder met het kind te delen. Het kind wordt zo gedwongen een keuze te maken tussen ouders. Het kind uit zich extreem negatief over de verstoten ouder. Deze manipulatie zorgt voor veel onrust voor het kind. Er ontstaat een ongezonde binding met één ouder en de andere ouder (en diens familie) wordt buitengesloten.

1 op de 4 kinderen verliest het contact verliest met de uitwonende ouder. Dat zijn 20.000 kinderen per jaar.

 

De Balans Uitvoeringsplan verbeteren situatie kinderen in een ‚vechtscheiding’ , bijlage bij de brief van het ministerie is grotendeels nutteloos, gegeven dat deze uitgaat van de huidige hier boven beschreven situatie. Met uitzondering van een aantal opmerkingen uit het memorandum 2017-1; woonarrangementen van kinderen na scheiding, contactverlies met de uitwonende ouder en de effectiviteit van het ouderschapsplan. In dit memorandum wordt gesteld dat Co-ouderende gezinnen minder conflicten hebben. En dat bij vadergezinnen de ernst van het conflict een sterkere invloed op het welbevinden heeft dan bij de andere woonarrangementen. Uitwonende ouders beoordelen de kwaliteit van de relatie met hun kinderen als minder goed dan ‚inwonende’ of co-ouderende ouders. Verder wordt min of meer een vorm van ouderverstoting beschreven en de wens om uitvoeriger onderzoek te verrichten. Hieraan is echter no geen vervolg gegeven. Nederland loopt sterk achter op de internationale onderzoeken dit al gedaan zijn op het gebied van ouderverstoting (parental alienation). Uit deze internationale studies is al gebleken dat:

Het verstoten van een ouder is ernstig belemmerend voor de sociale en emotionele ontwikkeling van het kind. Het kind ontkent hiermee 50% van zijn/haar DNA. Het kind omschrijft de voorkeursouder als 100% positief. Door het opgroeien bij een ouder en de andere ouder actief te verstoten groeien deze kinderen op tot volwassenen die:

• zwart/wit denken
• problemen hebben met het vertrouwen van anderen
• een laag gevoel van eigenwaarde en zelfvertrouwen hebben
• moeite hebben met intieme relaties en het in stand houden van relaties
• Meer kans lopen om zelf een scheiding mee te maken
• Zelf verstoten of ‚programmerende’ ouder worden
• Problemen hebben met autoriteit

 

Samenvattend: (deel citaat Mr. Ir. Peter Prinsen, oud-advocaat)

 

• Het belang van het kind is het meest gediend met vrede tussen de ouders. Centraal beginsel van de echtscheidingswet moet daarom worden: het voorkómen van (verdere) polarisatie en het waarborgen van voorwaarden voor behoud of herstel van vrede tussen de ouders. Want vrede tussen de ouders, dat borgt pas écht het belang van het kind. Het belang van het kind staat daarmee niet minder centraal, maar dan niet in inquisitoire, maar in conditionerende zin.
• De wet mag geen enkel aanknopingspunt, hoegenaamd, bevatten dat de vrede tussen de ouders kan verstoren of onvrede kan aanwakkeren. Verkapte ontheffing van of ontzetting uit het ouderlijk gezag of beperking daarvan (eufemistisch aangeduid met omgangsregeling, toevertrouwing, hoofdverblijf, éénhoofdig gezag) moeten daartoe uit het echtscheidingsrecht worden gebannen, evenals diepgravende onderzoeken naar het belang van het kind.
• Het rechtspsychologisch fundament dient verankerd te worden in de wet. De wet mag aan de rechter geen ruimte bieden om tussen ouders, advocaten, mediator een twist te laten ontstaan over wat het meest in het belang van het kind is.
• Echtscheiding mag dan ook niet behandeld worden als een verkapte maatregel van kinderbescherming, maar hoort een ordemaatregel te zijn,waarbij het in beginsel slechts mag gaan om agendakwesties en zakelijke opvoedingsgeschillen (zoals schoolkeuze); verder dan dat moet het rechterlijk ‘maatwerk’ niet gaan, zeker niet in de richting van (dis-)kwalificaties van de ene of de andere ouder. Expliciet maakbaarheidgeloof is fnuikend, verderreikend maatwerk een illusie. Iedere poging tot maatwerk leidt tot twist over de maatvoering. Te ruime discretionaire bevoegdheid van de rechter leidt tot ongestructureerde debatten en zal het kind onvermijdelijk tot twistappel maken.
• Ten behoeve van die ordemaatregel moet gelijkwaardigheid van de ouders in de wet als norm en als regelend recht worden vastgelegd, met drastische terugdringing van de discretionaire bevoegdheid van de rechter. Dus:
  • Erkenning schept ouderlijk gezag.
  • Geen hoofdverblijf bij één der ouders maar gelijk verdeeld co-ouderschap (behoudens andere onderlinge afspraken).
  • Afwijken van de regel met grote terughoudendheid en alleen op zakelijke gronden.
  • Wie om privéredenen wil afwijken van het ouderschapsplan (verhuizing naar een ander deel van het land) draagt zelf de consequenties.  Blokkeer de te gemakkelijke rechtsingang naar eenhoofdig gezag: Wie zegt niet te kunnen samenwerken met de andere ouder kan niet de ander, maar slechts zichzelf laten ontheffen van het ouderschap.
  • Rechtszekerheid vereist dat onttrekking van het kind aan de door de rechter vastgestelde zorg van de andere ouder wordt voorkomen en zo nodig bestreden met de bestaande middelen (sterke arm van rechtswege, opsporings- en dwangmiddelen strafvordering) zonder nieuwe rechterlijke toetsing.
  • Rechtsgelijkheid (gelijkwaardigheid) vereist dat de (dreigende) toepassing van die middelen even stringent tegen moeders als tegen vaders is gericht.
• Echtscheiding mag niet het wettelijk vermoeden van bedreiging van de ontwikkeling van het kind opleveren. Dat idee stamt uit de tijd dat echtscheiding op zichzelf met zedelijk verval werd gelijkgesteld. Dat wettelijk vermoeden is een self-fulfilling prophecy: Inschakeling van de Raad voor de Kinderbescherming of van een bijzonder curator speelt de ouders tegen elkaar uit. Dàt bedreigt het kind in zijn ontwikkeling. Als een ouder echt niet deugt is er de echte maatregel van kinderbescherming. Met (echt-)scheiding heeft dat niets te maken.

De Divorce Challenge van najaar 2016 heeft slechts één verdiende winnaar; het voorstel ‚rechtszorg bij scheiding’. Mag ik u oproepen dit plan, in samenwerking met de ervaringsdeskundigen, op korte termijn uit te rollen, en alle overige maatregelen/wetsvoorstellen op het gebied van echtscheiding te annuleren.

 

Namens herken ouderverstoting,

Marieke van Woerkom

 

Waar ik mij druk over maak: graag een onafhankelijke onderzoekscommissie

De Tweede kamer heeft op 21 februari 2017 een brief ontvangen van het Ministerie van Veiligheid en Justitie, met als onderwerp ‘Voortgang aanpak complexe scheidingen’.

Gelukkig een relatief korte brief, zeker in verhouding tot de lijvige rapporten, die tegelijkertijd beschikbaar kwamen zoals de bijlagen ‘Woonarrangementen van kinderen na scheiding’(42 pagina’s), ‘Pilot bijzondere curator gedragsdeskundige’ (299 pagina’s!) en ‘Balans uitvoeringsplan-verbeteren-situatie-kinderen-in-een-vechtscheiding’ (12 pagina’s). Waarbij de laatste ook wel heel interessant is, het laat de tijdlijn zien van alles wat de instanties zo al de laatste jaren hebben gedaan en, nog belangrijker, het geeft een kijkje in de toekomst.

Voor alle ouders met kinderen die van plan zijn om te gaan scheiden, zeker alle ouders die nu aan het scheiden zijn, ja zelfs de ouders die beland zijn in een complexe scheiding en derhalve de kinderen niet meer zien, is dit eigenlijk een ‘must read’!

Maar ja, daar denk je niet aan in het heetst van de strijd, als je van alles ‘overkomt’. Terwijl een goede voorbereiding, weten wat kan gaan komen, er voor zorgt  dat je zelf – in het belang van het kind – de regie blijft behouden. Dat je dus niet overgeleverd bent aan het Familierecht, aan de Raad, aan al die instanties die zeggen er voor de kinderen te zijn, terwijl ik mij ernstig afvraag wie nu de grootste plank voor zijn kop heeft. De ouders of de instanties?

Als ik, als argeloos kamerlid, de brief zou lezen, dan zou ik denken dat het de goede kant op gaat, als er al iets aan de hand is. Tja, die Divorce Challenge dat was wat, maar kijk eens hoe goed dat gesust is. Ook deze brief is een typisch gevalletje van “wij wc eend, vinden dat wij het goed doen’’, net zoals tijdens de Divorce Challenge. Ook nu keurt de slager zijn eigen vlees.

Zo kunnen wij allemaal lezen dat:

 

“De belangen van het kind dreigen dan ondergesneeuwd te raken en het kind kan zelfs het contact met één van de ouders verliezen. Dit kan leiden tot uiterst schrijnende situaties. Ook dan nog zijn ouders de eerstverantwoordelijke om de situatie ten goede te keren. Daar waar de overheid en professionals een rol hebben, dient deze zoveel mogelijk helpend en de- escalerend te zijn.”

 

Helpend en de- escalerend; hoe kan het dan zijn dat juist bovengenoemde instanties allemaal te maken hebben – en vooral klagen – over agressieve ouders? Ze beleggen er congressen voor; de hand in eigen boezem steken is nog heel wat stapjes te ver.

Ik vraag om een echt onafhankelijke commissie. Is die er? Valt er eentje samen te stellen? Want pas op; voordat je het weet loop je mee aan hun leiband van de instanties, al is het maar vanwege die fijne subsidies die je kwijt raakt op het moment dat jij jouw ketenpartners terecht wilt wijzen.

Waarom die commissie? Omdat ik me enorm erger aan al die geclaimde successen van pilots zoals die van Bijzonder Curator, maar ook trajecten zoals die van Kompaan en de Bocht/Zonmw en Kind uit de knel, terwijl niemand die cijfers kan controleren of relateren aan de werkelijkheid.

Sterker nog, juist die pilot, dat Kind uit de Knel en kompaan en de bocht krijgen een podium waartegen je u zegt. Kom maar vertellen hoe succesvol je bent, we slikken het voor zoete koek.

Kunnen wij het onze volksvertegenwoordigers (daar schaar ik ook onze wethouders onder) dan kwalijk nemen dat zij verkeerde beslissingen nemen? Dat wij dus geen keuze hebben dan maar op die krukjes te gaan zitten, terwijl juist bovenstaande zaken aantoonbaar traumatiserend zijn, voor jouw kind en voor jou?

We worden de laatste maanden overspoeld met positieve rapporten, mogen op elk congres blij zijn met hun ideetjes, maar een kritische noot van ouders die in de praktijk ervaren hoe ‘goed’ die trajecten werken, wordt ronduit tegen gehouden, niet serieus genomen, gebagatelliseerd. Menig ouder wordt monddood gemaakt onder het motto dat ze vooral moeten oppassen het laatste beetje contact niet te verliezen. Want daar gaan zij namelijk over.

Informeer jij naar de Meld code en wijs jij hen op het feit dat ze dit tuchtrechtelijk in moeten zetten, dan weet je dat jij wordt afgeschreven in de rapporten. Loop je weg uit idiote onderzoeken/trajecten, dan ben jij die strijdende ouder. Kansloos. En nog steeds zijn ze verbouwereerd als een ouder boos wordt, verdrietig, wanhopig, of radeloos.

De wens om een onafhankelijke onderzoekscommissie, helemaal los van het Ministerie en haar ketenpartners, is dus groot. Ik wil een commissie die niet het eigen vlees keurt, want zie waartoe dat leidt.

Het zal lastig worden, want wat zijn die instanties met elkaar verweven. Google maar eens een rechter of een advocaat of iemand hoog in de Raad. Je schrikt. Daarnaast zijn er wat adviesclubjes. Zoals Hiil, in de persoon van Prof. Barendrecht, die het Ministerie de optie van de Divorce Challenge influisterde. Die zelf  ook op het podium stond met een plan dat ook uitgebreid in de brief wordt aangehaald:

“Ook in het voorstel ‘Rechtszorg bij scheiding’, dat is uitgeroepen tot één van de koplopers van de Divorce Challenge, wordt aandacht besteed aan samenwerking tussen

hulpverlenende en juridische instanties en aan een gezamenlijke toegang tot de rechter ondanks geschilpunten. Meerdere elementen van het plan ‘Rechtszorg bij scheiding’ acht ik, een nadere verkenning waard. Ik volg daarmee de aanbeveling van het expertpanel van de Divorce Challenge. Over de inrichting van deze verkenning ben ik in overleg met betrokken personen en instellingen.”

 

Als kamerlid ga je er, na het lezen van deze brief, van uit dat het vervolgtraject van de Divorce Challenge loopt, dat er enige ontwikkeling is sinds de winnaars op het podium hebben gestaan. Zeker na het verschijnen van een eerder rapport van Hiil; ‘de rechtvaardigheid van echtscheidingsprocedures’, van september 2015, waar professor Barendrecht ook  ‘spot on’ is. Dus ‘zij’ weten het wel! Tot die conclusie ben ik toen ook gekomen en ik heb ze toen ook gemaild.

Maar alleen conclusies trekken is onvoldoende. Als men zo goed geïnformeerd is over alle ellende inclusief de meer dan 200 zelfmoorden per jaar (en dan heb ik het nog niet over die familiedrama’s), dan MOET je hier iets van vinden.

Wellicht dat Professor Barendrecht dit gevoel ook bekroop en is hij gaan praten, toch?, die Divorce Challenge komt tenslotte voort uit een motie. Die Motie is ingediend door Jeroen Recourt, een kamerlid.  En waarom kwam de politiek met een motie? Juist door ons. Wij zijn die beweging.

Enfin, de mooie beloftes in deze brief die de indruk wekken naar de Kamer, dat er naarstig gewerkt wordt aan de uitwerking van de ideeën die gewonnen hebben, zorgen voor een grote verantwoordelijkheid.  We zijn nu een paar maanden verder, BRAM en Kind uit de Knel hebben ruim baan. Dát lees ik trouwens niet terug in de brief, of het moeten die initiatieven zijn die

“Om de schade door complexe scheidingen te beperken is er een inventarisatie gemaakt van ondersteuningsprogramma’s voor ouders, wordt er specifieke kennis over escalerende scheidingen verspreid en wordt ingezet op de versterking van de positie van het kind in een complexe scheiding”

 

Maar het wachten is dus op echte veranderingen en die komen er niet zo lang onze volksvertegenwoordigers denken dat ze goed zijn geïnformeerd. En er van uitgaan dat die lijvige rapporten (hop, weer eentje, op de stapel of in de la) ook kloppen.

De praktijk is echter anders. Ik spreek dagelijks ouders en volwassenen die vroeger hun ouder hebben verstoten. Ik hoor hoe die trajecten werkelijk verlopen. Het roept bij mij zoveel vragen op. Hoe kan jij jezelf hulpverlener noemen als je een ouder buitenspel zet? Hoe durf jij zeggen dat jij ‘recht’ hebt gesproken als jij een omgangsverbod oplegt omdat de zorg-ouder dat nu eenmaal zo wil? Hoe kan jij ouders van het kastje naar de muur sturen en verontwaardigd reageren als diezelfde ouders flippen? Hoe kan jij met jezelf leven, als jij spelletjes speelt met ouders over de hoofden van de kinderen?

Wat ik dus iedereen vraag, ja, iedereen die vastloopt in zo’n succesvol traject, waarbij de verstoter niet wordt aangesproken, waarbij jouw kind steeds meer mishandeld wordt, om zelf naar de Kamer en/of jouw Wethouder te schrijven, zelf naar jouw wethouder te gaan, zelf naar jouw lokale politieke partij te gaan en daar exact te vertellen hoe succesvol het allemaal is.

Vertel ze eens dat jij het moet doen met de Koninklijke weg. En hoe deze jou wordt of is opgelegd. Vertel ze eens hoe goed er aan waarheidsvinding wordt gedaan. Hoe goed jouw ex zich aan de informatieplicht houdt.

Geef die instanties in godsnaam niet de ruimte! Ook hier geldt ‘het recht van de hardste schreeuwer’; als ze maar hard en lang genoeg roepen dat hun traject ‘de oplossing is’, dan wordt het dat vanzelf!

Daarom moet je tegengas geven. Zul je op moeten staan en mensen gaan aanschrijven met jouw eigen verslag van de realiteit om ze hiervan bewust te maken. Dat het geen succes is. Dat je beter werk van ze verlangt.

Tegen de politiek, onze volksvertegenwoordigers kan ik alleen maar zeggen dat ze zich grondiger moeten informeren dan alleen via deze brief met bijlagen. Want zoals zo vaak leeft het Ministerie, samen met haar ketenpartners een eigen leven, binnen hun eigen veilige afgeschermde wereld en door horen mondige ouders zeker niet in thuis.

(die brief en bijlagen kunt u terug vinden op de pagina (h)erken ouderverstoting https://www.facebook.com/groups/507826229380204/  links onder de banner, vindt u  onze bestanden)

Weerstand? Slachtoffer? Ook jij hebt een keuze.

Zoals bekend ben ik ook mede oprichter en beheerder van de openbare facebook pagina (h)erken ouderverstoting. https://www.facebook.com/groups/507826229380204/

Waarom openbaar of gesloten? Lees het welkomstwoord zou ik zo zeggen.

Feit is dat er bij ouderverstoting zoveel overeenkomsten zijn dat het stuitend is. Al dient deze pagina alleen maar de ouders die denken dat zij de enigen zijn. De ouders die zich schamen, die het op zich als persoon betrekken, zich machteloos en wanhopig voelen. Dan is er al een grote stap gemaakt. Het zou een hoop familiedrama’s en zelfmoorden (210 in 2015) kunnen voorkomen, want je bent niet de enige en jouw situatie is verre van uniek.

Dus als er veel overeenkomsten zijn, dan kunnen we van elkaar leren, vooral van elkaars fouten, want heel veel werkt dus blijkbaar niet. 1 op de 4 kinderen verliest immers het contact met de uitwonende ouder (Divorce Challenge 2016). Dan praten we over een 20.000 kinderen. Als of het niets is, als of dit normaal is.

Maar wat zit er een leed achter die aantallen. Een leed dat de maatschappij veel meer kost en gaat kosten dan een procederende ouder. De GGZ vaart er wel bij. De uitkerende instanties ook.

Omdat ik achter de feiten aanliep en pas achteraf begreep hoe de hazen lopen, is het mijn missie ouders goed voor te lichten, bewust te maken van hun mogelijkheden, binnen de wet en hun te wijzen op hun eigen verantwoordelijkheden en te maken keuzes.

Dat de instanties niet blij met ons zijn, dat kan ik begrijpen. Blijkbaar hebben ze, in hun ogen dan, erg veel ‘last’ van ons. Maar ja, als zij hun werk goed zouden doen en hun namen (Recht,veilig, bescherming,zorg) waar zouden maken, dan zouden ze geen ‘last’ van ons hebben.

Dat de Rechtspraak niet blij met ons is, snap ik nog beter. Daar gaat hun verdienmodel. Daar gaat het respect voor de familierechter.

Maar de houding van heel wat ouders op de pagina, dat is me wat. Het komt met golven. Een tijdje rustig en dan in 1 keer staan er ouders op die de nuance opzoeken. Met ‘ja maars’ komen. Of ouders die (bewust?) niet meer inhoudelijk reageren op de posts, maar vooral op elkaar. Ouders die in het openbaar hun beklach doen dat we niet liever zijn voor elkaar.

Wat mij compleet verbaast is dat zo’n post een golf van reacties veroorzaakt, wel  zo’n 200, terwijl er toch genoeg PDF’s zijn geupload, die op een reactie wachten! Deze PDF’s bepalen namelijk of en hoe er nog omgang gerealiseerd kan worden met jouw kind. Deze PDF’s laten zien hoe het ministerie, hoe de Rechtspraak, Hoe de Raad, Jeugdzorg en andere ketenpartners in de wedstrijd staan.

Door deze PDF’s te bestuderen en er inhoudelijk op te reageren, wordt je een gesprekspartner. Weet jij hoe ze denken, weet jij wat jij zult moeten weerleggen, met feiten. Kennis is macht!

Slachtofferschap maakt geen winnaars. Je mag denken dat het jou als ouder allemaal overkomt en dat je er niets tegen kunt doen, het brengt je nergens. Ik ga daar dus ook niet in mee. Derhalve verbaast mij die golfbewegingen niet zo. Er zijn heel wat verstoten ouders die er moeite mee hebben oprecht naar hun eigen aandeel te kijken, in hun ogen is het toch echt iets wat hun overkomt, waarvoor ze troost willen ontvangen. Terwijl ik toch echt denk in oplossingen; schuurt het? Wat is jouw bijdrage, jouw aandeel? Wat is jouw houding, werkt die? Wat kan je zelf hiertegen doen?

Opties genoeg op de pagina en zit daar dan de weerstand?

Want je hebt als ouder heel wat keuzes hoe jij met ouderverstoting omgaat. Ook daar is die pagina voor; bewust maken van de keuzes die er zijn. Geen goed of fout. Maar wel eigen keuzes, waar jij, als persoon, achter kunt staan. Los van slachtofferschap.

Dus, zullen we ons samen richten op de keuzes die er zijn? Op de veelheid van informatie over ouderverstoting die duiding behoeft?

Besef dat de rechtspraak en ketenpartners wel vaart bij die onderlinge verdeeldheid. Als wij het samen al niet op een rijtje hebben, wat kunnen we dan van hun verwachten? Staat ook leuk in de brief aan de Tweede kamer 21 februari 2017 Voortgang aanpak complexe scheidingen; geen hand in eigen boezem. Wel nee, het zijn de ouders die het doen en de overheid/ketenpartners werken de-escalerend. Trajecten, pilots (bijzonder curator) zijn een succes en worden verder uitgerold.

Vindt hier nou eens wat van! Schrijf de politiek aan naar aanleiding van deze brief. Onze volksvertegenwoordigers worden namelijk niet goed voorgelicht door het ministerie.

Wij kunnen het de politiek dus niet kwalijk nemen, zij zijn voorgelicht door hun ambtenaren en mogen ervan uit gaan dat de inhoud van de brief de waarheid is. Het is dan aan ons om de politiek te vertellen dat die inhoud haaks staat op wat wij persoonlijk ervaren. Opdat zij vragen kunnen stellen, nieuwe moties kunnen formuleren.

Daar zouden verstoten ouders zich druk om moeten maken, zeker via deze pagina. Wij willen dat er ook effectief iets ten goede gaat veranderen! Dat kan alleen als wij gezamenlijk er iets van blijven vinden en geen onzin accepteren, in het belang van ons kind!

Wethouders- inkoop- pilots; Kompaan en de Bocht (ZONMW)en bijzonder curator

Goede middag wethouders van Tilburg en Hilvarenbeek,

Onderstaand een mail die door een mede beheerder naar mijnheer van Leuven is gestuurd naar aanleiding van zijn succes verhaal over de nieuwe pilot: bijzonder curator.

Wederom; waar komen die succescijfers vandaan? Want wij, verstoten ouders, hebben hele andere verhalen/ervaringen.

Vraag is dus wat jullie daartegen willen doen. Dit soort pilots kosten aardig wat, het resultaat is en blijft desastreus. Ik ga ervan uit dat jullie er zijn voor de burgers. Wetende dat er handelingsonbekwaam wordt opgetreden, ondanks financiering vanuit jullie en het rijk, zouden jullie de instanties tot de orde moeten roepen.

Zo ook Kompaan en de Bocht. Deze organisatie heeft zichzelf zelfs mogen promoten bij de VNG in december 2016. Ik kan dat niet bevatten. Ook dat congres ’Innovatiemedewerkers van de toekomst’ is gefinancierd door Kompaan. Die loeigrote mobiel, daar hadden ze wel een fijne plek voor: in het nieuwe café, dat ze net hebben gebouwd ! Laten we gewoon benoemen wat het is; een nieuwe veredelde kantine! Maar wel van onze centen!

Dat is trouwens wel wat; geld genoeg voor het organiseren van fijne bijeenkomsten, waar iedereen welkom is, zo lang we maar wel allemaal blij met elkaar blijven. Waarschuwen voor de praktijk, informeren naar het studiemateriaal, bewustmaken van het feit dat 80% van hun case load (conflict)scheiding gerelateerd is en wijzen op ouderverstoting ???? Nee, dat niet, dan MOET je wegblijven, want anders roepen ze de politie. En dat is goed, dat is oké . Liever een lastig mens demoniseren dan opstaan en zeggen dat dit zo niet langer kan.

Ik heb jullie gevraagd kritisch te kijken, te informeren naar de resultaten van de trajecten die jullie inkopen. Het nieuwste van het nieuwste, is meer van hetzelfde met nog meer grote fouten en handelingsverlegenheid. En ik kan het weten, ik heb dagelijks contact met verstoten ouders.

Ouders die nu in eens psychisch getest moeten worden. Geen zorgen, gaat uit de zorgverzekering, zegt Kompaan. Maar dat is dus NIET het geval en je zult als ouder dus bijzonder waakzaam en assertief moeten zijn om te voorkomen dat er over een tijdje een rekening ligt van rond de 2000 euro! Ik ken 1 vader die uiteindelijk na maanden besluitenloosheid en gedoe de psychologe zodanig heeft aangepakt dat er binnen 1 uur een verklaring lag dat, hoe dan ook, de rekening niet door vader betaald hoeft te worden! Deze vader weet dus hoe de hazen lopen, veel ouders niet en raken dieper in de problemen. Stel dat het door de zorgverzekering gedekt wordt, dan ben je wel meteen jouw eigen risico kwijt!

Maar goed, dat gesteggel heeft dus maanden geduurd. Maanden die jullie betalen, want dat is toch frappant; in plaats van de opdracht terug te geven aan de rechtbank omdat het niet lukt, rekken en trekken ze tot de gestelde termijn. Nog steeds is dat zo!

Zo ook de complete handelingsverlegenheid richting frustrerende ouder en daarop gevolgd dus ook totaal niet weten hoe om te gaan met een kind dat ‘nee’ zegt.

7,5 ton subsidie (ZONMW) naast het pak geld dat ze al krijgen van jullie en het rijk. https://www.zonmw.nl/nl/onderzoek-resultaten/jeugd/programmas/project-detail/effectief-werken-in-de-jeugdsector/samenwerken-voor-een-effectieve-aanpak-van-met-conflict-beladen-echtscheidingen-vechtscheidingen/verslagen/

Wederom; waar is dat geld aan opgegaan en wat is het resultaat? Ik had nog aan jullie beiden gevraagd om mij/ons te betrekken bij deze pilot. Nodig ons uit! Praat MET ons, niet OVER ons. Ik wacht nog steeds op een uitnodiging. Kun je mij fel noemen, de boodschap is en blijft onaangenaam; Het is nog steeds een zooitje en er wordt gespeeld met 20.000 kinderlevens en bijbehorende ouder levens, per jaar!

Inzetten Meldcode, wat een ouderschapsbemiddelaar zelfs tuchtrechterlijk verplicht is??? Nee, daar is ie niet voor….. Waar boksen wij, verstoten ouders, toch tegen aan?

Rechters die wij met dit project confronteren kijken bevreemd op…. Rechtbank Breda, wel te verstaan! Hebben die de lunch massaal overgeslagen? Apart trouwens dat rechters rouleren en dat dus een bestuursrechter benoemd kan worden tot kinderrechter. Zonder enige bijscholing. Zonder enige affiniteit met kinderen of familieverhoudingen. Vol voor-oordelen over vaderschap (80% van de verstoten ouders is vader). In ieder geval is dit project bij de rechtbank te Breda nog niet geland.

De Raad van Kinderbescherming noemt de Canadezen ‘een leuk experimentje’. Waarvan acte!

Nu kan ik zelf een paar vragen gaan stellen, maar het wordt er niet gezelliger op, dus aan jullie de eer.

Al met al vraag ik nu aan jullie beiden heel concreet te gaan kijken naar prijs/prestatie! Vertel mij het maar. Hoeveel trajecten ingekocht? Wat is het resultaat? Wat is nu de uitkomst van dat project? Wat is de winst?

Wat is nu jullie plan van aanpak? Wat is nu de verantwoording die jullie, als wethouders, als vertegenwoordigers van de bevolking, gaan nemen?

 

Groet,

Annemarie van Mackelenbergh

https://www.facebook.com/groups/507826229380204/

(h)erken ouderverstoting

 

PS deze mail gaat verwerkt worden in een blog. Gewoon omdat ‘men’ later nooit kan roepen ‘dat ze het niet wisten’. Het is wachten op de volwassen ‘kinderen’ die opzoek gaan en die wij erop kunnen wijzen wat wij allemaal wel niet gedaan hebben ter bewustwording. Maar dat die en die en die, ondanks bewustwording, er niets aangedaan hebben. Hopelijk zijn er dan advocaten die een nieuwe boterham kunnen gaan verdienen; letselschade.

 

Van: Marieke
Verzonden: zaterdag 11 februari 2017 18:03
Aan: c.a.r.m.vanleuven@rechtspraak.nl
CC: kroezen@famadvocaten.nl; Maurits Barendrecht; C.A.Herstel@dji.minjus.nl; Recourt J.; c.vzeeland@rvr.org; v.bergkamp@tweedekamer.nl; Schut, Marjolein
Onderwerp: Pilot bijzonder curator

 

 

Geachte heer Van Leuven,

 

Onlangs heb ik met interesse gekeken naar de uitzending van de Monitor betreffende vechtscheidingen. U krijgt in deze uitzending de ruimte om de pilot; de bijzonder curator te promoten. Want ja, ook tot de rechtspraak is de onrust vanuit de maatschappij doorgedrongen betreffende het onderwerp vechtscheidingen.  De overheid heeft vragen; dus laten we er dan maar een pilot-je uitgooien!

 

U stelt tijdens deze uitzending dat het voor u als rechter vrijwel onmogelijk is om beweging in ouders te krijgen waar de opstelling onveranderlijk is. Mag ik vragen, doet u aan zelfreflectie? Een procedure op tegenspraak veroorzaakt namelijk conflicten, lost ze zeker niet op. Geen wonder dat u er geen beweging meer in krijgt. Behoorlijk hypocriet!

 

En die z.g. pilot; hoe komt u aan de succes cijfers? Wie controleert die cijfers? Of moeten wij, brave burgers, de rechtspraak in deze maar op hun woord geloven? 

 

Onze ervaring is namelijk anders: wij ervaringsdeskundigen, mensen uit de praktijk ervaren dat ook dit niet werkt. Feit is dat wij binnen onze groep herken ouderverstoting ervaringen horen van ouders die voor deze pilot naar Breda moeten. Een voorbeeld: een ouder moet opdraven voor het zoveelste proces bij de rechtbank. Dit keer gaat het om omgang met de jongste zoon van 14 jaar. Het traject jeugdzorg/OTS was net afgerond. Ouder wordt toch weer gedaagd; deze keer wordt er een bijzonder curator toegewezen. Vervolgens gaan er maanden overheen, weer extra kosten natuurlijk (justitie wordt er sowieso altijd beter van) tot de vervolgzitting. Wat blijkt: rechter Prenger legt het hele verhaal van de bijzonder curator naast zich neer! Onbegrijpelijk! Wat is nu het resultaat: er volgt een onderzoek door de Raad van de Kinderbescherming, waar deze ouder verplicht aan moet meewerken. Gezien de leeftijd van het kind is er (alweer!) zicht op OTS of zelfs UHP. De zoon heeft hoofdverblijfplaats van de ene ouder, maar wordt zo opgestookt door de andere ouder, dat het kind ronduit agressief wordt naar de ouder waar hij woont.

 

Onze vraag: wat is de toegevoegde waarde van zo’n curator als rechter Prenger hier niets mee doet?

 

Hoe staat het verder met uw vakkennis op het gebied van ouderverstoting? De meest schadelijke vorm van emotionele kindermishandeling ! Onze ervaring is namelijk dat de Raad van de Kinderbescherming sowieso handelingsonbekwaam is, deze raad baseert zich liever op een door hen zelf geïnitieerd rapportje van Ed Spruyt; het verdeelde kind uit 2002. Volledig achterhaald en schadelijk voor kinderen. En dan te weten dat rechters zich baseren op de Raad. Te triest voor woorden. Wordt het niet eens tijd dat de rechters en aanverwante instanties als de donder hun vakkennis bij gaan werken? Het gaat hier wel om kinderen en ouders die kwetsbaar zijn.

 

Justitie is een overheidsinstantie voor de burger. De burger mag van deze instantie vakbekwame en integere ambtenaren verwachten. Momenteel zijn zeer veel burgers ontevreden over het product dat geleverd wordt op het gebied van echtscheiding. Tijd om uw verantwoording op te pakken.

 

Laat kinderen buiten de discussie, zorg dat ze ondanks de scheiding van hun ouders een onbezorgde jeugd kunnen hebben. Zorg dat ze met beide ouders normaal contact kunnen hebben Een kind heeft namelijk van nature twee ouders, heeft ze allebei ook nodig om op te kunnen groeien tot een evenwichtig volwassen persoon. Het visiedocument van de Rechtspraak zelf, oktober 2016, meldt dat ongeveer 70.000 kinderen per jaar moeten omgaan met de gevolgen van een echtscheiding. Dat het merendeel van de ouders (80%) er uiteindelijk zelf, in onderling overleg, wel uitkomt. Dat zou betekenen dat 20% van deze ouders bij u en uw collega’s terechtkomt. Hoe moeilijk kan het zijn om in te zoomen op deze 20% en uit te zoeken waar het probleem ligt? Het is vrij eenvoudig om na te gaan welke ouder er dwars ligt, de omgangsregeling frustreert, kwaad spreekt van de ander ouder of iets dergelijks.

 

Ik hoor heel graag van u.

 

Namens herken ouderverstoting,

Marieke van Woerkom

 

Richt het LBNO op ! Landelijk Bureau Nakoming Omgangsregeling

Wij, verstoten ouders, verenigd via de openbare Facebook pagina (h)erken ouderverstoting https://www.facebook.com/groups/507826229380204/ denken graag na over oplossingen die werken!

Dus niet het theoretische gezever van de instanties, die lichtelijk in paniek zijn vanwege onze mondigheid (lees: lastig), met hun recente voorstellen. Wij, verstoten ouders en kinderen, kunnen daar niets mee, daar wij weten dat daar niet de oplossing ligt. School eerst maar eens bij, zou ik zo zeggen. Iets wat professor Hoefnagels in 2002 (!) ook al duidelijk aangaf. Liever niet, riepen ze bij de rechtspraak en hun ketenpartners. Een malafide rapportje Het Verdeelde kind (ook 2002!) is tot op de dag van vandaag hun beleidsmodel en daarom gaan al hun plannen niet werken. Sterker nog, ze horen nog niet eens het voordeel van de twijfel te krijgen, daar het wel om onze kinderen gaat. Het zijn potverdorie (beschaafd houden) geen experimentjes.

Maar wat dan wel? Nou bijvoorbeeld onderstaand voorstel, wat aan verstoten ouders is voorgelegd en waar al aan geschaafd is. Nu leg ik het jullie voor en vraag jullie mee te schaven of jullie aan te sluiten. Het idee is om stapje voor stapje het hele echtscheidingsproces door te lopen en met goede voorstellen te komen. Dit dienen we in bij de Tweede Kamer en ach, bij alle instanties die nu nog in de verdedigingslinies liggen.

Koppel de omgangsregeling en informatievoorziening standaard, vanaf het 1^e proces/uitspraak, aan een dwangsom.  Momenteel wordt er een omgangsregeling vastgesteld, maar deze wordt niet gehandhaafd. Dus als de deur dicht blijft bij het ophalen, is er niemand die  ingrijpt. Ouders worden gedwongen hierover te procederen en komen uiteindelijk letterlijk en figuurlijk met lege handen te staan. Ondertussen moeten deze ouders wel alimentatie betalen en neemt het LBIO de vordering over als je zelfs maar de indexatie ‘vergeet’.

Alimentatie is geen kijk en luistergeld. Alimentatie houdt dus niet in dat wij daarvoor in ruil informatie krijgen over het kind. En dus al helemaal geen omgang. Door dus standaard een dwangsom uit te spreken, die wij wel kunnen vorderen, weten wij uit ervaring dat heel veel ouders, die hun kind weghouden van de andere ouder, simpel weg omdat het kan, in 1 keer het kind wel aanmoedigen om naar de andere ouder te gaan! Het bespaart ons extra procederen en de kinderen heel veel stress.

Die dwangsom moet dus standaard zijn. Bij welwillende ouders maakt het immers niet uit, maar voor verstoten ouders komt er zo beweging, iets wat geen instantie of uitspraak kan realiseren.

Richt het LBNO op ! Landelijk Bureau Nakoming Omgangsregeling Het LBNO is gespecialiseerd in het naleven van de omgangsregeling zoals afgesproken en ondertekend ten tijde van de scheiding in het ouderschapsplan en bekrachtigd door de rechtbank;

 

• Bij het niet naleven van deze gerechtelijk bekrachtigde afspraken, wordt de ouder die in gebreke blijft op de consequenties gewezen;

 

• Eerste keer: vordering van de dwangsom passend bij inkomen van de in gebreke blijvende ouder.Net zoals dat gaat bij het LBIO. Dus de extra kosten van het verhalen van de dwangsom vorderen op de in gebreke blijvende ouder/verstoter;
• Bij een tweede en derde weigering van de omgangsregeling harder optreden daar blijkbaar dwangsommen geen indruk maken op de in gebreke blijvende ouder.

 

Hoe ? Door speciaal bijgeschoolde, op het gebied van ouderverstoting, agenten in burgerkleding de kinderen op te laten halen en een extra boete (gemaakte onkosten verhalen op de verstoter) uit te schrijven wegens frustratie omgangsrecht en artikel 279 (onttrekking ouderlijk gezag).

Is er te weinig capaciteit bij de politie, of ziet die een specialistisch team niet zitten (nog meer bijscholing en we hebben het al zo druk), denk dan aan speciale BOA’s, of iemand gedetacheerd vanuit de Raad van Kinderbescherming.

Hoe dan ook, wie belast wordt met deze opdracht, zal bijgeschoold moeten worden en wij weten allemaal wie daar bij uitstek voor geschikt is: De Familie academie, Erna Janssen. Zet een schouwburg vol met de zogenaamde LBNO handhavers en geef Erna Janssen de ruimte om goed uit te leggen wat de signalen van ouderverstoting zijn en hoe je dus zo snel/effectief mogelijk kunt handelen, zonder de kinderen te belasten!

Een ander, geopperd idee , is dat niet de politie/boa aanbelt, maar gewoon de ouder die de kinderen op komt halen, gezien het zijn/haar weekend is, met de politie op de achtergrond. Als de ouder dan toch nog tegenwerkt, kan de politie/boa ingrijpen, de welwillende ouders met kinderen een vrijgeleide doen en meteen de verstoter aanhouden op basis van artikel 279. Verstoter verricht immers een strafbaar feit.

Drie keer frustreren van de omgang, ondanks de dwangsom en het bezoek van de handhaver van het LBNO, moet consequenties hebben. In het buitenland, bijvoorbeeld Canada, bepaalde steden in Amerika, maar ook enkele Scandinavische landen,  pakken ze dit concreet aan:

• Ten eerste gaat het gezamenlijk gezag op de schop. Het gezag van de omgangsfrustrerende ouder gaat over naar de uitwonende ouder, die dus eenhoofdig gezag krijgt. Verstoter wordt zo gedwongen in overleg te gaan met die uitwonende ouder. Doe dit met een proeftijd van maximaal een half jaar.
• Blijft de omgangsfrustrerende ouder echter nog steeds in gebreke dan is wijziging van hoofdverblijfplaats de oplossing. Punt uit. Stem van het kind doet niet ter zake. Kind is immers geïndoctrineerd en is de stem van de ‘foute’ ouder, een verlengstuk uit loyaliteit. Vandaar ook onze uitdrukkelijke vraag om bijscholing!
• Geeft de in gebreke blijvende ouder belastende informatie waarom omgang niet in het belang of veiligheid van de kinderen zou zijn, dan wordt direct begeleide omgang opgestart en wordt er onderzoek gestart. De in gebreke blijvende/ beschuldigende ouder wordt gewezen op alle consequenties;
• Waarheidsvinding is essentieel! Wijs de in gebreke blijvende ouder op haar/zijn verantwoordelijkheid. Het is immers nogal wat om een jong kind in de beugels te leggen in een ziekenhuis. Weet dat dit gebeurt en ik vind dit ronduit schandalig. Laat dit gevolgen hebben voor de ouder die dit soort uitingen doet: “Besef dat wij jouw kind gaan onderzoeken. Dat is niet leuk en kan zelfs traumatisch zijn, zeker als wij niets kunnen vinden. Dan zien wij dit als kindermishandeling en gaan wij jou strafrechtelijk vervolgen”. Denk aan een TOM zitting, en, parket secretaris, leg die extra boete op, liefst in combinatie met een goede taakstraf!
• Is die belastende informatie terecht, dan blijft begeleide omgang bestaan! Het kind heeft hoe dan ook recht om zijn/haar ouder te leren kennen, zeker met het oog op de ontwikkeling van het kind. *Als bij zorgvuldig onderzoek blijkt dat er daadwerkelijk sprake is van belemmerende factoren, zal ook dit extra onderzocht dienen te worden.
• Blijkt echter dat de belastende verklaringen ongegrond zijn, geef dan de ouders tegen wie verklaard is, het recht om aangifte te doen van smaad en laster, al dan niet gecombineerd met aangifte tegen het doen van valse aangifte, mits die is gedaan bij de politie.

In de praktijk is deze weg voor verstoten ouders nu nog gesloten. Het doen van aangiftes wordt ons moeilijk gemaakt en ontraden. Heel veel ouders worden simpelweg geweigerd. Ik ken ook aardig wat agenten die zelf aan ouderverstoting doen, zou dat de reden zijn?

Nu mag de politie ons het doen van een aangifte eigenlijk niet weigeren, maar wordt die aangifte uiteindelijk zelden opgevolgd. Wij krijgen standaard te horen dat de aangifte in het ronde archief ligt! Daarom onze tip om dan maar ‘met verzoek tot vervolging’ aan te halen, in de hoop dat er toch een TOM zitting gaat volgen. Is dat niet het geval, dan rest ons een artikel 12 procedure. Leuke arbeidsverschaffing voor de betrokkenen, maar kom op zeg, het kan sneller en effectiever door het ons dus niet moeilijk te maken en werkelijk op te treden tegen dit soort standaard misselijk makende laster en smaad.

 

Stel een voorbeeld! Wees eens kort door de bocht en durf te handelen opdat verstoters weten dat hun spel niet meer werkt. Tot op de dag van vandaag komen ze weg met hun gedrag. Sterker nog, de rechtspraak en de ketenpartners helpen nog eens een handje mee. Treed op tegen al die plannetjes/ ideeën, ik durf te twijfelen aan de oprechtheid van al die instanties die nu in 1 keer komen met hun oplossingen, maar in de kern door blijven experimenteren met onze kinderen.

*****

Waardevolle aanvulling vanuit onze leden:

Binnen het LBNO zouden dan een aantal verschillende expertises actief kunnen zijn. De politieagenten zouden BOA kunnen zijn. Zonder uniform en wel bevoegd voor artikel 279 om te mogen opsporen. Sociaal pedagogisch onderlegde mensen met als aanvulling buitengewoon opsporingsambtenaar bevoegd voor artikel 279.Zij zouden dan een voor het kind veilige situatie kunnen creëren, waarbinnen het kind kan worden opgehaald.

Binnen het LBNO zouden dan ook experts actief moeten zijn. Psychologen die gespecialiseerd zijn in en ervaring hebben met het herkennen van de processen van ouderverstoting. Deze specialisten binnen het LBNO vatten ‘Ik wil niet naar de andere ouder’ op als een mogelijk signaal van ouderverstoting en doen nader psychologisch onderzoek binnen het (gescheiden gezinssysteem).

Indien deze in ouderverstoting gespecialiseerde psycholoog van het LBNO vaststelt dat er sprake is van een ‘niet meewerkende ouder’ die het kind stimuleert de andere ouder te verstoten, dan is deze psycholoog bevoegd om samen met de Familierechter en de BOA’s de methodiek van Dr. Craig Childress door te voeren.

Het kind gaat daarbij wonen bij de uitwonende ouder om deze band te herstellen. Er is behandeling door dezelfde psycholoog. Het kind leert met respect voor de verstotende, niet meewerkende ouder, te zien wat er werkelijk aan het gebeuren is en dit te herkennen. Het kind leert zelfvertrouwen en zelfwaardering te ontwikkelen. Het kind leert het eigen authentieke zelf opnieuw kennen en leert hierin trouw te zijn aan zichzelf.

De niet meewerkende ouder gaat in therapie bij dezelfde psycholoog. Indien de niet meewerkende ouder hieraan ook niet meewerkt heeft dat consequenties voor hoe de omgang er uit ziet nadat het contact en de band met de verstoren ouder hersteld is. Bijvoorbeeld: Meer of volledig blijven wonen bij de verstoten ouder.

De boa’s zien erop toe dat e.e.a. wordt nageleefd.

Bij het LBNO is ook een afdeling waar alle familie van het betrokken kind terecht kan. Alle zorgen, verhalen en dergelijke worden door de BOA’s op waarheid getoetst. Er ontstaat een totaalbeeld van de situatie rond en over het kind, welke wordt kortgesloten met de in ouderverstoting gespecialiseerde psycholoog.

De reguliere jeugdzorg zoals we die nu kennen blijft bestaan, maar dragen schrijnende high conflict situaties volledig over aan het LBNO.

Alle medewerkers binnen het LBNO hebben op verschillende niveaus training gehad in ouderverstoting. Zelfs de receptionist of telefonist herkent aan de balie of telefoon gedrag van een ouder die zich inzet voor het welzijn van het kind en gedrag van een niet meewerkende verstotende ouder en is bevoegd hiervan aantekeningen in het digitale dossier van het kind te maken, zodat manipulatie tot een minimum beperkt wordt.

Vaak (niet altijd) functioneren volwassen verstotende ouders in emotioneel opzicht op een lager niveau dan de verstoten ouder. Het LBNO is dan ook bevoegd om ouders te benaderen passend bij het emotionele functie niveau van deze ouders, in plaats van op leeftijdsniveau. Er kunnen hierdoor gedragsregels worden opgesteld voor verstotende ouders en de boa ziet op de naleving van deze gedragsregels toe. Niet naleven van de regels heeft consequenties voor het traject binnen het LBNO.

Ter overweging ook deze reactie:

Ik denk ook niet dat dit perse onder jeugdzorg hoort dan, maar dat er een onafhankelijke organisatie zou moeten komen die alle 3 de partijen gelijkwaardig onderzoekt: vader, moeder en kinderen.
En niks vrijwillig kader! Melding doen betekent verplicht meewerken door iedereen aan onderzoek en vervolgtraject. Want waarom maakt een ouder pas na scheiding melding van mishandeling en misbruik als andere ouder dit al tijdens huwelijk zou doen?? Dan ben je net zo goed verantwoordelijk en kun je dus aangeklaagd worden als je dit als ouder hebt nagelaten dit te melden. Voor de scheiding geen beschuldiging, dan na de scheiding ook niet. In het geval dat het wel een terechte beschuldiging  betreft, heeft een meldende ouder hier alle zware onderzoeken wel voor over.

Dus alles in 1 organisatie. Mediator/jurist, ouderschapsplan, ervaringsdeskundigen op gebied scheiding, geweld en PAS. Bij scheiding kan men zich hier melden en wordt men begeleid gedurende scheiding en ook daarna. Indien alles vlot verloopt bouwt men af en heeft wel de mogelijkheid te contacteren indien vragen en/of opvoedproblemen. Geen enkele instantie kan dan nog langs elkaar tegenwerken

http://demonitor.ncrv.nl/kindermishandeling/alles-disciplines-onder-n-dak-dit-is-d-manier-om-kindermishandeling-aan-te-pakken

Op zich prima, maar ik blijf hameren op bijscholing!!!! Ik vraag me ook af waarom al die ‘innovatie jeugdmedewerkers van de toekomst’(ja, ja die komt niet van mij maar van Advance Hogeschool) nog steeds met verouderde boeken, leerstof werken en ervaringsdeskundigen stelselmatig worden geweerd omdat hun boodschap niet leuk is…….

Hoe dan ook, bovenstaand plan is een ruwe diamant. Er moet/mag aan geschaafd worden en ik daag de instanties uit hiermee serieus aan de slag te gaan en de uitwerking te toetsen aan ervaringsdeskundigen voor de broodnodige draagkracht!

Email en verslag bezoek van 2 beheerders aan Jeroen Recourt nav de Divorce Challenge

Geachte leden van de Tweede Kamer  vaste Commissie Veiligheid en Justitie speerpunt ‘Vechtscheidingen, Alimentatie ed’,

Bijgaand treft u het verslag aan van het gesprek dat twee beheerders van de facebookpagina (h)erkenouderverstoting https://www.facebook.com/groups/507826229380204/ naar aanleiding van de Divorce Challenge op 18 januari hebben gevoerd.

Ik deel dit verslag met u, daar alle Commissie leden geïnformeerd horen te zijn. Zoals gezegd op de Divorce Challenge zijn jaarlijks 70.000 kinderen betrokken bij een echtscheiding. Van die kinderen verliest 1 op de 4 het contact met de uitwonende ouder. Een ouder wiens ouderschap niet ter discussie stond tot aan de scheiding, of zelfs jaren na de scheiding. Deze kinderen gaan, vaak moeten uit loyaliteit, voor 1 ouder kiezen, met alle desastreuze gevolgen van dien voor het kind, maar ook de ouder die uitgebannen wordt/ verstoten wordt.

Helaas bieden de instanties nu niet wat hun titels suggereren. Juist het wenden tot de Raad van kinderbescherming, Veilig Thuis of Jeugdzorg, zorgt voor nog meer ellende, het laatste stukje contact dat je als ouder nog had, gaat verloren.

Het is onvoorstelbaar hoe gemakkelijk ouders te horen krijgen dat, als ze echt van hun kind houden, zij afstand moeten nemen en moeten wachten totdat het kind uit zichzelf op zoek gaat. Dit heet de Koninklijke weg. Dit werkt niet en zorgt er zelfs voor dat ouder en kind worden onthecht, met als gevolg ernstige schade voor het kind (en de ouder).Bekend met de mechanismen van ouderverstoting weten wij dat het een lange zit kan zijn en dat er een externe schok voor nodig zal moeten zijn om het contact weer te herstellen, als dat überhaupt nog mogelijk is.

Juist die ‘rust’ werkt ouderverstoting in de hand. Paradoxaal genoeg krijgen heel veel ouders later het verwijt van de kinderen dat ze niet hard gevochten hebben voor de kinderen. Als je echt van jouw kind had gehouden, dan had jij de adviezen van de instanties en het vonnis van de rechter (contact/omgangsverbod is vaak de uitkomst na lang procederen) in de wind geslagen.

Sterker nog, buiten Ed Spruijt kan ik niet 1 wetenschapper ontdekken die de Koninklijke weg propagandeert. Wel een wereldwijde groep van professoren en hulpverleners die een andere aanpak voorstaan. Andere onderzoeken en studies worden structureel genegeerd.

Binnen de Nederlandse wet kunnen wij nu al heel veel, als de wet maar wordt toegepast en gehandhaafd. De opmerkingen dat waarheidsvinding niet mogelijk is of belastend voor het kind kunnen we zo ontkrachten. Zo ook het idee dat ouderverstoting moeilijk te onderkennen is, gaat niet op. Laat staan dat er niet effectief tegen kan worden opgetreden.

Kom naar onze pagina, scroll door onze bestanden of lees een maandje mee; u bent dan beter bijgeschoold dan menig professional of ketenpartner zou moeten zijn. En hoe kan dat?!

Waarom deze mail nu? Omdat er 5 podiumwinnaars zijn bij de Divorce Challenge, die alle 5 niet de likes en bijval kregen,  dan de 501 andere ingediende plannen. Waarvan er 2, Kind uit de Knel en het project BRAM, ronduit traumatiserend zijn voor ouder en kind. Ondanks het feit dat juist deze plannen geen draagkracht hebben, krijgen deze 2 plannen nu de prioriteit en worden die landelijk uitgerold. Hoe kan dit gebeuren?

Gaat u hier nog iets van vinden voordat het te laat is en er nog meer familiedrama’s volgen? Graag vernemen we uw mening en visie hierover.

Want zeg nou zelf, wat zou u doen als u er voor uw kinderen wilt zijn, maar door een rechter een contact of omgangsverbod krijgt omdat ‘rust’ het beste is voor het kind? Zeker als die ‘rust’ gebaseerd is op valse aantijgingen en valse  aangiftes, terwijl de waarheid evident voor de neuzen van de professionals ligt?

Op dit moment ligt er een wetsvoorstel met betrekking tot de alimentatie. Dit plan is niet goed doordacht en zal het conflict alleen maar doen toenemen. Daarbij is het wetsvoorstel totaal niet rechtvaardig en staat haaks op de motie vechtsceidingen.

Stel; je bent nog samen en je hebt een kind dat niet wil bewegen, een bankhanger. Dan kan je, samen als ouders, zeggen dat het kind in zijn/haar eigen onderhoud moet voorzien en/of moet gaan studeren. Sterker nog, het NIBUD adviseert ouders de kinderen bewust gebruik te laten maken van een studielening, opdat ze dus een studie kiezen waarmee ze hun lening later kunnen terugbetalen.

Maar nu ben je gescheiden. Je betaalt al jaren alimentatie. Je mag de indexatie nog niet eens overslaan, het LBIO neemt de vordering over. Je weet echter niet hoe jouw kind eruit ziet, hoe zijn/haar stem klinkt, hoe het met het kind gaat. Informatieplicht? Daar wordt niet aangehouden en daar er geen handhaving(boete, dwangsom) is, is de betalende/uitwonende ouder de klos.

Nu staat er in elke beschikking het vonnis dat een ouder verplicht is een x bedrag over te maken aan de minderjarige….. Dat is tot 18 jaar. Maar bij wet ‘moeten’ wij levensonderhoudbijdrage gaan betalen aan dat ‘kind’ tot aan hun 21^e jaar. Een kind dat we niet eens meer kennen. Nu weet ik zeker dat het bijdragen aan het levensonderhoud geen probleem is, als het kind een relatie heeft met die uitwonende ouder, maar daar zit dus de crux. Het kind kan namelijk een briefje schrijven naar de betalende ouder, dat die het geld rechtstreeks naar mama (90% van alle zaken) moet blijven overmaken. Hoe weet jij, als betalende ouder, dat het mailtje echt van het kind is? Wist u dat heel veel kinderen nog niet eens weten dát de uitwonende ouder braaf elke maand een bedrag overmaakt? En het heet bijdrage in het levensonderhoud; als wij niets weten van/over het kind, hoe weten wij dan of die bijdrage nog wel nodig is? Betaling stopzetten kan al helemaal niet; het LBIO neemt het over. Rest ons te procederen, wederom een hoop geld kwijt en de uitspraak is maar afwachten…..

Met deze wet doen jullie er nog een stapje boven op. Niet 3 jaar automatisch doorbetalen, maar 5 jaar… hoe onrechtvaardig is dat en welke vrijbrief geef je aan het kind? 5 jaar een leuk bedrag, ‘zo maar’, 5 jaar extra lanterfantreen?

Terwijl de oplossing zo eenvoudig is; laat die knip er werkelijk zijn. Heel veel ouders hopen juist dat er een aanleiding komt om in gesprek te gaan, dit is een mooi moment!  De beschikkingen hoeven niet te worden aangepast; betalen voor de minderjarige. Een briefje van het kind is echter niet afdoende. Laat er opdat moment een contact zijn, waarbij het kind en betalende ouder in gesprek gaan, waarbij het kind zal moeten motiveren waarom die aanspraak denkt te kunnen maken op een onderhoudsbijdrage. Waarbij de betalende ouder dan ook voorwaarden mag stellen mbt de informatie. Waarbij het een vrijwillige keuze is van de betalende ouder of die wil bijdragen aan het levensonderhoud en tot wanneer. Vindt het kind dat die recht heeft op, of vindt die het bedrag niet genoeg? Laat er dan een rechter naar kijken, waarbij de rechter dit keer wel rekening houdt met dezelfde woorden waarmee wij afgeschreven zijn: ouderschap onwaardig, geen nauwe betrekkingen, geen lotsverbondenheid. De grote redenen voor de rechters om zo gemotiveerd ouders omgang te ontzeggen. Bepaalt de rechter dat er betaald moet worden en weigert die ouder dat, dan pas zou het LBIO de vordering over moeten nemen.

Kijk, bovenstaand is haalbaar, rechtvaardig en voor alle partijen beter. Hoe dan ook, over deze wet valt nog een hoop te zeggen. Zeker is wel dat met verplicht automatisch doorbetalen tot aan het 23^e jaar, terwijl de ouder gewoon verstoten is, niet eens meer wie dat kind is, en blijft, tot nog meer boosheid en  frustratie leidt. Nog meer kolen op het vuur. Juist omdat u in de commissie zit, ga ik er vanuit dat dit niet de bedoeling is/kan zijn. 

Ik verzoek u derhalve het wetsvoorstel af te wijzen of aan te houden totdat er echt goed gekeken is naar de rechtvaardigheid en haalbaarheid van de wet. Ik verzoek u tenminste de uitslag van de motie Recourt af te wachten. Veel verstoten ouders zijn al ’gestraft’ door te scheiden, ze zien immers hun kinderen niet meer. Is het dan aan u om hun nog meer te straffen door hun als pinautomaat te behandelen, want zo voelen wij ons. Niet goed genoeg voor het ouderschap, afgeschreven door de instanties, familie en kennissen als ouder, maar blijkbaar wel goed genoeg voor ons geld. Dat kan toch niet?

Met dit schrijven richt ik nog 1 verzoek tot u; is het mogelijk dat de leden, vermeld in het verslag, bij u op bezoek komen, als u in vergadering bent om over ‘vechtscheidingen’ te praten? Waarom praat u niet eens met ons? Met de mensen/ouders die ouderverstoting beleven, ervaren en u precies uit kunnen leggen waar ze tegen aanlopen? Want fijn al die onderzoeken en rapporten, wij voelen ons er vaak niet in vertegenwoordigd. Wat erg eigenaardig is, toch? Wij komen ontzettend graag bij u langs om u te vertellen hoe het nu werkelijk in de praktijk werkt, hoe de harde realiteit is. Tot nu toe is het toch echt de slager die zijn eigen vlees keurt, ook bij die rapporten, een uurtje met ons geeft een veel eerlijker beeld.

Vriendelijke groet,

Annemarie van Mackelenbergh

06 37 16 94 08

(h)erken ouderverstoting

https://www.facebook.com/groups/507826229380204/

Bijlage:

Verslag van het bezoek aan het 2e Kamerlid dhr. Recourt, ivm de motie ‘vechtscheidingen’ en de Divorce Challenge

18 januari 2017, helaas hadden we maar 45 minuten ter beschikking.

Als voorbeeld hebben 2 beheerders van de openbare facebookpagina (h)erken ouderverstoting hun persoonlijke situatie toegelicht. Verder hebben zij de onderstaande punten geduid:

 

1. We hebben aangegeven dat juist de inzending BRAM van de raad olie op het vuur is en vaak een bron van ouderverstoting. De raad zou meer bevoegdheden krijgen en wij hebben aangegeven dat dit fout gaat uitpakken, onwenselijk is en vechtscheidingen juist aanwakkert.
2. We hebben aangegeven dat er NIET aan waarheidsvinding wordt gedaan en dat de ouder die de meest vreselijke verhalen aan de rechter vertelt vaak gelijk krijgt. De andere ouder is de dupe en ziet haar/zijn kinderen niet of nauwelijks meer. Recourt gaf aan zelf rechter te zijn geweest.
3. We gaven aan het vreemd/merkwaardig is dat inzendingen met 0 tot 3 likes zijn uitgekozen, terwijl andere inzendingen vaak tot 100 likes hebben. Deze inzendingen lijken volkomen te zijn genegeerd. We vroegen Recourt of hij de andere inzendingen heeft gelezen. Hij gaf aan de meeste te hebben gezien.
4. We gaven aan dat er selectief wordt gehandhaafd. Het LBIO handhaaft direct en hard. Bij frustreren omgangsregeling gebeurt er niets. Zelfs de politie weigert aangifte op te nemen inzake onttrekking ouderlijk gezag. De frustrerende ouder komt er makkelijk mee weg zonder enige sanctie. Wij gaven aan dat hier iets aan gedaan moet worden.
5. Tevens gaven wij aan dat Recourt tevens indiener was van een wetswijziging verhoging leeftijd van 21 jaar naar 23 jaar inzake kinderalimentatie/onderhoudsbijdrage. We gaven aan dat dit onwenselijk is en dat het juist vechtscheidingen verergert. De scheiding wordt hierdoor een conflict tussen kind en ouder omdat een kind de ouder voor de rechter kan dagen. Dat het advies van het Nibud is dat kinderen en ouders in gesprek gaan over de kosten van studeren niet van toepassing is omdat er geen contact is. Het is ook stof tot verdere rechtszaken en houd als zodanig vechtscheidingen in stand.
6. We hebben aangegeven dat juist een rapport als van Hill veel zou kunnen verbeteren.
7. We lezen dat de jury van mening is dat de Raad van Kinderbescherming een grotere rol zou moeten spelen in vechtscheidingen. Bij de Raad van Kinderbescherming ontbreekt kennis en men doet niet aan waarheidsvinding. We gaven aan dat de groep van ervaringsdeskundigen op het gebied van ouderverstoting een grotere, een belangrijkere en adviserende rol zou moeten hebben.
8. We gaven aan dat het gevecht in vechtscheidingen juist ontstaat omdat één ouder wordt uitgesloten in het contact met het kind en daarom vecht voor zijn/haar kind. Dit is onaanvaardbaar. De verstotende ouder wordt zelfs beloond als deze in de rechtszaken elk overleg weigert met de andere ouder. Dan kiest de rechter voor rust en regelmaat en wijst het kind toe aan de verstotende ouder. Ook dit vinden wij onaanvaardbaar.
9. We gaven aan dat massaal door de rechtbank, de Raad van Kinderbescherming en alle verdere instanties elke vorm van herkenning of erkenning wordt geweigerd. We geven aan dat deze instanties moeten worden (bij)geschoold op het gebied van ouderverstoting.
10. We gaven aan dat, ondanks dat de kinderombudsman in 2014 schriftelijk vast stelde dat ouderenverstoting een ernstige vorm van kindermishandeling is, er totaal niets mee gebeurd, zelfs niet als melding word gedaan bij politie of veilig Thuis. Men wil niet en ziet ouderverstoting niet als iets belangrijks, want rechter bepaalde. Ik gaf aan dat dit zo niet verder kan.
11. We gaven aan dat er een manifest/alternatief plan in de maak is, als tegenhanger van de gekozen plannen door de jury van de Divorce Challenge.
12. Margreeth en ik gaven aan dat ouderenverstoting van generatie naar generatie gaat. Als er niet wordt ingegrepen maken onze kinderen zich later ook schuldig aan ouderverstoting. Ook de regering en kamer houden dit systeem in stand en zij zijn zich niet bewust van het feit dat daardoor vechtscheidingen in stand worden gehouden met als gevolg grote maatschappelijke kosten en maatschappelijke impact. Recourt bevestigt dat hij op de hoogte is van genenrationele overdracht die plaatsvindt.

Recourt gaf aan het met de meeste punten wel eens te zijn. Wat hij ermee gaat doen is nu nog onduidelijk. Wel gaf hij aan dat hij handvatten nodig heeft waarmee hij iets kan. Een manifest met oplossingen!

We vroegen aan Recourt hoe wij een vervolg kunnen geven. Hij gaf het volgende advies. De kamer wil graag alternatieve plannen zien. Dus een duidelijke richtlijn en handvatten. Er is de mogelijkheid petities aan te beiden. Hiervoor is 15 minuten tijd beschikbaar. We stellen voor om eventueel het Hiil-plan in te dienen, wat betreft het deel voor de wet- en regelgeving alsmede het juridisch kader. Tevens gaven we aan de ervaringsdeskundigheid belangrijker gevonden moet worden. Deze moeten worden geraadpleegd en onderdeel uitmaken van de ketenpartners.  En deze als alternatieve keuze in te dienen als plan/manifest. Vermoedelijk zal dit dan kunnen in de vorm van een petitie. Als voorbeeld kunnen we het Manifest van Hugo Borst als uitgangspunt nemen. Vooral verbeterpunten (advies) benoemen en onderbouwen samen met deze petitie.

 

Verslag gesprek 18 jan 2017 Ministerie van Veiligheid en Justitie nav Divorce Challenge/ bewustwording ouderverstoting

Onderstaand het verslag van het gesprek dat X (Persoon wil niet met naam en toenaam publiek bekend zijn) en ik woensdag 18 januari 2017 bij het Ministerie van Veiligheid en Justitie met mevrouw S. de Vries (projectleider Divorce Challenge) en de heer C. Herstel (Director Sanctions and Youth Department/dep. Director-General) hebben gehad naar aanleiding van de Divorce Challenge.

 

Op zich mooie woorden, zonder meer. Een zachte toon…. Dat is iets wat ze daar graag zien, dus vooruit. We hebben al een reactie terug van mevrouw de Vries; Beste X en Anne-Marie,

 

Dank voor jullie mails en de tijd die jullie hebben genomen om met ons te spreken. De vele inzendingen rondom het thema ouderverstoting hebben ons al meer inzicht in het onderwerp gegeven en jullie verhaal heeft daar zeker ook aan bijgedragen.

 

Zoals Carsten al aangaf kunnen we niet zomaar toezeggen een congres te financieren. Dat gezegd hebbend begrijpen we jullie verzoek en vinden we het ook belangrijk om meer op dit thema te doen, om de deskundigheid van een ieder die met dit soort situaties in aanraking komt te bevorderen.  

 

We komen dan ook zeker op jullie verzoek terug, dit vraagt echter nog wel enig uitzoekwerk.

 

Als jullie in de tussentijd vragen hebben dan weten jullie me te vinden.

 

Met hartelijke groet,

Sandra

 

Enfin; wellicht dat verstoten ouders onderstaande tekst kunnen kopiëren en verspreiden onder vrienden, familie en de professionals. Opdat ze beter inzicht krijgen op ouderverstoting (OVS), zonder aanstoot te nemen aan een directe confrontatie.

 

 

Allereerst hartelijk dank voor het luisterend oor dat u Mw. Anne-Marie van Mackelenbergh en mij bood en daar ook ruim de tijd voor nam.

Wij kwamen met u praten i.v.m. de problematiek rond Ouderverstoting en het bleek maar weer eens dat het fenomeen ook bij u niet bekend was tot aan de Divorce Challenge. Dat is u niet kwalijk te nemen, want menig verstoten ouder zit soms al jaren in een wereld van “wat overkomt ons nou toch?” en dan ben je pas ‘gered’ als blijkt dat er een naam voor blijkt te bestaan. Maar dat instanties het fenomeen niet (willen?) kennen is natuurlijk een enorm gemis: huisartsen, psychiaters, psychologen, bedrijfsartsen en natuurlijk de diverse betrokken jeugdhulpinstanties. De goeden niet te na gesproken natuurlijk, maar die zijn helaas nog ver in de minderheid. Sommige instanties denken/zeggen het te snappen, gaan met onze kinderen aan de slag, maar helaas te vaak van de regen in de drup. Dit is echt gevaarlijk.

Hier is echt specifieke kennis (voor) nodig en die zouden we heel graag bieden.

 

Er gaat tot op heden veel mis en we hopen in het belang van onze kinderen dat dit snel tot het verleden gaat horen. Want onze focus ligt in eerste instantie op onze kinderen: zij moeten leven zonder een ouder met wie ze voor de scheiding een normale band hadden, onder enorme druk van de andere ouder (die niet met verlies kan omgaan). -Hier moet uiteraard wel eerst zijn uitgesloten dat een ouder een mishandelaar is!-

Dit afstand nemen doen de kinderen gek genoeg uit loyaliteit….. Dit klinkt tegenstrijdig, maar dat is nou eenmaal hoe het is. Maar een kind heeft altijd van nature een enorme loyaliteit naar beide ouders. En dat gunt de vervreemdende ouder zijn/haar ex nu juist niet. (Dit maakt de scheiding ook tot ellendige scheiding). Daarmee volkomen voorbijgaand aan de behoeftes van het kind. Hier is geen sprake van gezonde liefde voor het kind (dat wel bij die andere ouder te vinden is). Eigenlijk kun je stellen dat de verstoten ouder de gezonde ouder is en dit weet het kind heel goed, maar moet dat onder druk ontkennen.

Ze leven in constante angst en onrust, in verbroken vertrouwen, met een enorm schuldcomplex, ze komen niet toe aan rouwen vanwege de scheiding, ervaren dat de helft van zichzelf “dus” niet kan deugen, hun zelfvertrouwen wordt ernstig beschadigd en denken vervolgens (aangemoedigd door de verstotende ouder) dat afstand tot de andere ouder rust zal geven. Dus nemen ze afstand, maar de druk blijft. Dit maakt ze tot onzekere mensen van wie immers de helft niet deugt. Lieve kaartjes/mailtjes van de verstoten ouder brengen ze in totale afwijzing: dan hebben ze weer “rust”.

 

Als ze dan bij de betreffende jeugdinstanties aankloppen, die ze vervolgens vragen wat ze willen, en ze antwoorden “afstand” of “rust” en de instanties “gunnen” ze dat, dan helpen ze hiermee het kind niet, maar verlengen ze de toestand alleen maar voor het kind: constante angst, onrust en onzekerheid, verbroken vertrouwen, enorm schuldcomplex, niet aan rouwen toekomen vanwege de scheiding en de helft van zichzelf deugt niet.

Dit kan natuurlijk geen stabiele volwassene opleveren, zodat die op hun beurt dezelfde fouten gaan maken in de toekomst. Ze hebben immers inmiddels dit voorbeeld van omgaan met verlies.

 

Er is heel veel kennis voor nodig om het te leren doorzien. Het is de wereld op z’n kop. Het is de wereld van ongezond gedrag. Het is de wereld van onbegrijpelijkheid. Daarom heeft een gezond persoon ook zo’n weerstand als hij van het fenomeen Ouderverstoting hoort.

Maar als je het eenmaal snapt/herkent, zie je het overal om je heen. In veel boeken die je ooit las…. En blijkt het eigenlijk heel simpel op te lossen te zijn. Ook dat nog! Dat maakt ons ook zo moedeloos bij tijd en wijle.Het is namelijk de omgekeerde wereld. En de oplossing is dus domweg: de omgekeerde wereld weer op z’n normale/gezonde plek terugdraaien.

Hiervoor is de juiste diagnose nodig. De juiste diagnose leidt snel tot oplossen.

Klinkt heel simpel, maar dat is het ook. Dus waarom doet men dat dan niet???? Ook simpel: omdat het ontbreekt aan kennis op dit gebied.

 

Een en ander kost ook de samenleving heel veel: geld voor uitkeringen, werkeloosheid, medicijnen, hulpverlening, trajecten en noem maar op.

 

Het gaat om rond de 500.000 kinderen in de afgelopen dertig jaren. En het wordt steeds erger: inmiddels zo’n 40.000 per jaar erbij alleen in Nederland. En het lijkt wel of men dat OK vindt en men zich meer zorgen maakt om gekwetste kinderen rond 5 december, dan om onze honderdduizenden kinderen die 24/7 jaren en jarenlang het maar moeten uitzoeken.

Evenals de verbijsterde verstoten ouders het maar moeten uitzoeken. Die constant de blik krijgen van “er moet wat ergs zijn gebeurd” of “waar twee kijven hebben twee schuld” of “geen rook zonder vuur”.

Maar dat zijn gezonde gezegdes uit een gezonde wereld.

Met Ouderverstoting gaat echter om een ongezonde wereld. Het is de wereld die eigenlijk niet anders is dan het onbegrijpelijke van sektes. De kinderen moeten gedeprogrammeerd worden. Dat simpele, maar moeilijk lijkende gegeven verdient (h)erkenning.

 

En nu toch alsjeblieft niet hopen dat wij hier in Nederland eerst weer es het wiel gaan uitvinden met eindeloze studies. Dat is er allemaal al. We kunnen het iedereen zó voor de neus leggen. Heel graag zelfs!!:

Gelukkig zijn er internationaal al wetten (drie landen in de hele wereld…..).

Gelukkig zijn er internationaal al deskundigen: Onder anderen Karen Woodall in het V.K., dr. Craig Childress in de V.S. evenals Amy Baker en ook een “hersteld kind” van Ouderverstoting Ryan Thomas.

In Nederland hebben we De Rechten Van Het Kind, pestprotocollen op scholen, de Meldcode Kindermishandeling en nog meer wetten die Ouderverstoting zouden moeten voorkomen, als er op gehandhaafd zou worden, maar door gebrek aan kennis gebeurt dat niet.

En last but not least hebben ook in Nederland een zeer goede deskundige:

DeFamilieAcademie in Olst van mw. Erna Janssen. Zij begint gelukkig steeds meer bekendheid te genieten in rechtszaken, opleidingen voor professionals, opleiding tot ervaringsdeskundige en persoonlijke begeleiding. Zij zou u heel graag een presentatie/uitleg komen geven. En we denken dat dat een snelle route is naar juiste (!) inzichten.

 

Wij verstoten ouders hebben heus langzamerhand heel goed in de peiling wat werkt en wat niet werkt. En kunnen sommige  keuzes van de Divorce Challenge dan ook niet begrijpen (BRAM / Kinderen uit de Knel). Het heeft ons jaren gekost om dit uit te vinden en te ondervinden. De organisatie Hiil lijkt de enige juiste keuze, althans van degenen die op het podium mochten komen.

Dit vertrouwen hebben we weliswaar gedurende jaren zonder hulp van wie ook moeten leren uitzoeken/begrijpen op meestal heel eenzaam en ten einde raad op eigen houtje: sites, Google, lotgenotencontacten enzovoort.

Dit zou toch eigenlijk bij onze rechtsorganen en zorginstellingen moeten horen.

Er moet blijkbaar(!) bewustzijn komen rond Ouderverstoting.

Daarom ook is ons verzoek om geld van o.a. uw ministerie bij u op tafel gelegd om een congres te kunnen organiseren (de jury-voorzitter, dhr. Nick Huls moedigde ons enthousiast aan dit te doen; hij wil zelfs graag de dagvoorzitter van het congres zijn).

We snappen dat u dat geld niet al op tafel had liggen…

Ook qua subsidiestromen zouden we meer willen weten met betrekking tot dit onderwerp van Ouderverstoting.

 

We zouden graag verder in contact met u blijven en zien uw reactie graag tegemoet.

 

Namens al onze verstotende/”ontvoerde” kinderen groet ik u hartelijk,

X

 

Wat iedereen zou moeten weten is dit: Ze zijn allemaal op de hoogte! Ondanks dat blijven ze ‘elkaar helpen’ om niet alleen op oude voet door te gaan, nee, om nog meer macht te verkrijgen en hun eigen plannetjes te forceren. Daar zal elke ouder zelf iets van moeten vinden. Schrijf de politiek aan met een kort verhaaltje over jezelf en waarom jij denkt/ weet/ hebt ondervonden dat plannen zoals BRAM en Kind uit de Knel bij ouderverstoting niet werken!

Persoonlijk zou ik dit gestuurd hebben:

Goede morgen mevrouw de Vries en mijnheer Herstel,

 

Allereerst mijn/onze dank voor de ontvangt afgelopen woensdag bij het Ministerie van Veiligheid en Justitie.

 

Het was uw insteek om vooral te luisteren. Als het goed is zijn er paar zaken gecommuniceerd:

• Binnen de Nederlandse wet zijn genoeg mogelijkheden om effectief op te treden tegen ouderverstoting, mits men bereidt is de Wet ook te handhaven. Bijvoorbeeld artikel art. 297 strafrecht.
• U ziet waarheidsvinding als problematisch; te onrustig voor het kind en ja, soms komen de aantijgingen pas jaren na de scheiding en moeten ‘we’ het dan maar met het verhaal doen, daar de aangever destijds ‘vergeten’ was aangifte te doen toen het speelde of in ieder geval de mishandeling met foto’s of getuigen vast te leggen. De wereld op zijn kop en een eerste bewijs dat er sprake kan zijn van ouderverstoting.  Zie hier de omgekeerde bewijslast, waarop ook handelend opgetreden kan worden, zonder dat de wet ervoor aangepast hoeft te worden. Geef bij de beweerder aan dat alles tot op de bodem wordt uitgezocht en dat kan, ook na jaren scheiding, en laat de beweerder voor alle onkosten betalen, mocht de bewering vals zijn, plus, en dat is belangrijk, geef de andere ouders (de vals beschuldigde ouder) de kans en gelegenheid aangifte te mogen doen van laster/smaad en het doen van valse aangiften, plus het feit dat het OM hierop vervolgt, denk aan TOM zittingen.
• In theorie is de Raad van Kinderbescherming bekend met ouderverstoting (= OVS), wordt het landelijk erkend. Voor de wet hoort de RvK zelfs aan waarheidsvinding te doen. In de praktijk wordt de verstoten ouder steevast de Koninklijke weg gewezen, daar de Raad van Kinderbescherming nog steeds het Verdeelde Kind uit 2002 aanhoudt als hun beleid. Annemarie heeft u duidelijk uitgelegd dat dit rapport niet berust op enige wetenschappelijke basis. Dat er wereldwijd en in Nederland genoeg professoren zijn die de notie van ‘rust’ niet onderschrijven , maar juist bevestigen dat die opgelegde rust extra traumatiserend is voor de verstoten ouders en hun kinderen.
• Zo lang de Raad van Kinderbescherming dus geen afstand neemt van hun beleid; het Verdeelde kind, hebben plannen zoals bijvoor beeld BRAM geen enkele zin en verergeren ze de situatie.
• Zo lang de professionals (inclusief de Raad van Kinderbescherming) niet bijgeschoold zijn op het gebied van ouderverstoting, heeft het geen zin om welk plan dan ook te omarmen en de ouders op te leggen.
• Annemarie heeft aangehaald dat ouders het niet begrijpen, ze denken dat er hulp komt voor het kind, maar eenmaal in contact met die organisaties die een positief verschil horen te maken, deze ouders ten einde raad zijn en het kleine beetje regie, dat ze nog hadden, verliezen. Raad van Kinderbescherming, Jeugdzorg, Veilig thuis. Die namen impliceren een hoop: bescherming, zorg, veiligheid.
• Annemarie heeft u gewezen op de afstand tussen de instanties en de bevolking. Ook haalde zij het programma ‘Stand van Nederland’ aan, waarbij bijna juichend wordt aangehaald dat er rond de 900 miljoen omgaat in de scheidingswereld. Annemarie heeft u erop gewezen dat de onkosten veel hoger zijn. Denk aan alle instanties die er aan verdienen, denk aan de GGZ waar niet alleen verstoten ouders naar toe uitwijken, maar ook al die kinderen die verstoten vanuit een loyaliteitsconflict, daarbij 50% DNA ontkennend, vaak gepaard met valse beschuldigingen, waardoor een hereniging met de verstoten ouder nog moeilijker wordt en de vreselijke consequenties die de kinderen moeten ondergaan, willen ze alsnog op zoek gaan naar die uitwonende/verstoten ouder. Het is immers nog maar te bezien op de deur van de verstoten ouder nog open staat en als de waarheid uitkomt, is het volwassen kind wel de opvoedende ouder kwijt.
• Annemarie heeft gewezen op andere onkosten; 200 geregistreerde zelfmoorden per jaar. Ouders die bewust in de bijstand gaan om zo een toegevoegde advocaat te verkrijgen, of zo op een lage alimentatie uit te kunnen komen. Ouders die in de ziektewet komen.
• Annemarie heeft gewezen op de maatschappelijke ramp die zich nu voltrekt: Volwassen ‘kinderen’ die in het verleden een ouder hebben verstoten, lopen met ‘vervelende/onbestemde’ gevoelens. Verslavingen, psychische ondersteuning, 80 % kans om OVS te herhalen bij hun kinderen en een groot gebrek aan respect voor gezag en autoriteit. Iets wat wij allen nu al terug zien in de maatschappij.
• Mijnheer Herstel gaf aan dat het herkennen van OVS een moeilijke zaak is. Annemarie heeft aangegeven dat zij dit niet onderschrijft. Eenmaal bijgeschoold op het gebied van ouderverstoting is het herkennen het minst moeilijk. Daarbij is Erna Janssen van de Familie academie aangehaald, laat haar een presentatie houden….. Maar wel met de bereidheid om echt te willen luisteren. 8 signalen; als je ze kent, dan….
• Eenmaal bewust zou men niet mogen wegkijken.
• Mijnheer Herstel haalde ook aan dat men handelingsverlegen is, wat moet je nou met een verstoter?! Heel simpel; hulp bieden. Ondersteun de verstoter op een constructieve manier. Dus niet de verstoten ouder wegsturen met de boodschap dat, als ze echt van hun kind houden, ze afstand moeten nemen daar het kind in de verdrukking zit en de ‘zorg’ ouder omgang als te onrustig ervaart. Maar juist de verstoter apart nemen en vertellen dat dit niet mag, geestelijke hulp bieden en anders de wet toepassen: eenhoofdig gezag naar de welwillende ouders als dan niet gecombineerd met wijziging van hoofdverblijfplaats.
• Mijnheer herstel haalde aan dat een programma als Kind uit de Knel landelijke voorkeur verdient en dus wordt uitgerold in Nederland. Annemarie heeft duidelijk aangegeven dat Kind uit de Knel bewezen traumatiserend werkt op de kinderen en de verstoten ouder. Sterker nog bij het laatste VNG congres heeft een hoogleraar de zaal toegesproken en de gemeenten dringend geadviseerd dit soort trajecten niet in te zetten. Dat bij ouderverstoting dit plan extra kolen op het vuur gooit en de achterban geadviseerd wordt hieraan niet mee te werken. Ja, kind Uit de Knel kan werken bij ouders die in het begin stadium zitten van hun scheiding, erg met zichzelf bezig zijn en waarbij een goed bedoelende derde hun bij de schouders pakt en hun wijst op hun verantwoordelijkheid naar de kinderen toe. Daar hebben we geen dure trajecten voor nodig…..
• Daarbij wijst Annemarie op het feit dat de uitverkorenen op het podium zeker niet gedragen worden door ‘het volk’. Van alle plannen kregen juist deze plannen niet de likes die andere plannen wel kregen. Voor Annemarie is dat een grote teleurstelling en mede reden tot het doen van waarschuwingen; denk aan de draagkracht en aan de haalbaarheid. Als wetenschappelijk is bewezen dat bepaalde plannen die uw voorkeur genieten niet gaan werken of extra kolen op het vuur gooien, waarom dan toch ermee doorgaan? Wat zijn de belangen?
• Uit alle podiumplekken is er 1 waarvan wij denken/hopen dat die aan kan sluiten op de realiteit; het plan van Hiil. Na de Divorce Challenge zijn we daar al 2 keer op de koffie geweest en is het wachten op verdere stappen die hiil wil gaan nemen en/of de plannen door ons getoetst mogen worden op draagkracht.
• Wat wel apart is dat het plan van Hiil botst met BRAM en Kind uit de Knel.

 

De grote reden om in gesprek te gaan was echter de tip van de panelvoorzitter Nick Huls; organiseer een eigen congres, dat hebben ‘wij’ dringend nodig! Hij wees ons op de mogelijkheid van subsidie om dit te organiseren en hij heeft zelf aangeboden om dagvoorzitter te zijn. Jammer dat wij daar niet verder op door konden gaan, maar middels deze mail herhaal ik dus de vraag: Wat moet ik doen, wat is de weg om subsidie te krijgen om een congres te organiseren puur gericht op OVS. Daar ik goede contacten heb met Hiil, wil ik best verkennen of wij samen kunnen optrekken. Toch, u gaf zelf aan dat, als het om een congres gaat, ik los van Hiil mijn vraag per mail kan/moet stellen en dat u daar per email op reageert.

 

Rest mij te vertellen dat ik uw contactpersoon ben. Annemarie richt zich weer volledig op de bewustwording rondom ouderverstoting in het algemeen en het ondersteunen van verstoten ouders in het bijzonder.

Ik verheug mij op een fijne samenwerking en ben ervan overtuigd dat wij samen een positief verschil maken. X

 

_________________________________________________________________

Nog even dit: Wat mij opvalt is dat het niet uitmaakt welke toon je aanslaat. We kunnen met argumenten komen, we kunnen met feiten komen, we kunnen zelfs met wetenschappelijke studies komen, lekker belangrijk…… Dat raakt mij en hoop dat het jullie ook raakt.

 

 

 

 

 

Pas op! Divorce Challenge; meer dan een rookgordijn; nog meer slachtoffers….

Onderstaand is mijn belangrijkste blog tot nu toe door mij geschreven. Gewoon in begrijpbare taal, want daar hebben de instanties ook een handje van; moeilijke woorden, opdat wij het ook niet meer snappen.

Deze blog is belangrijk voor:

• Ouders met kinderen die willen gaan scheiden
• Ouders met kinderen die aan het scheiden zijn
• Ouders met kinderen die gescheiden zijn, maar een moeizame ex-partner relatie hebben
• Ouders die vervreemd worden door hun ex, door de instanties, door de rechtspraak
• Ouders die verstoten zijn door hun kinderen vanwege een loyaliteitsconflict
• Opa’s en oma’s die hun kinderen in bovenstaande herkennen
• Familie en vrienden die bovenstaande om zich heen zien gebeuren
• En ach, waarom niet, het zou handig zijn als de grote spelers dit ook lezen;
  • Het Ministerie van Veiligheid en Justitie, met in het bijzonder de heer Carsten Herstel (jeugd) en de projectleider van de Divorce Challenge; mevrouw Sandra de Vries
  • De heer Jeroen Recourt, commissievoorzitter Tweede kamer m.b.t. motie tegen vechtscheidingen
  • Professor Maurits Barendrecht van Hiil
  • Margreet Visser van Kind uit de Knel
  • Mevrouw Annette Roeters, Directeur van de Raad van Kinderbescherming, promotor van het project BRAM
  • Margrite Kalverboer, Kinderombudsman
  • Reinier van Zutphen, Nationale Ombudsman
  • Adriana van Dooijeweert, College voor de Rechten van de Mens

 

Eerst bemoedigende woorden: Laat ik voorop stellen dat de Divorce Challenge nou niet bepaald een initiatief is van de instanties. Wel nee, in hun ogen gaat alles lekker en goed, graag meer van hetzelfde.

Nee, de Divorce Challenge is het vervolg op een Tweede kamer motie van o.a. de heer Recourt, tegen vechtscheidingen.

Deze motie is ingediend en aangenomen door ons! En daar moeten wij erg trots op zijn. Door het aanschrijven van de Tweede kamer. Door het de spelers rondom echtscheidingen zo lastig te maken, dat ook zij er last van hebben. Helaas ook door de familiedrama’s die nog steeds plaatsvinden, al hoe wel de pers heeft afgesproken terughoudend te informeren daar het ‘aanstekelijk’ zou werken. Doordat het Familierecht, de Raad van Kinderbescherming en Jeugdzorg  steeds meer ‘last’ hebben en krijgen van mondige ouders die de bewust handelingsverlegen professionals onderwijzen en voorzien van informatie die zij allang zelf hadden moeten achterhalen. (Wat wij kunnen, zouden zij  ook kunnen, toch?). Door het gebrek aan respect voor elke vorm van autoriteit, waarbij dwang en drang steeds lastiger is om op te leggen. Door kinderen die vastlopen in de maatschappij. Door de bewustwording dat er 2 miljard in deze sector omgaat en dat deze kosten de spuigaten uitlopen.

Maar ook door het feit dat Nederland al een paar keer flink op de vingers is getikt door het Europese hof, o.a. door de VN wegens het schenden van de Rechten van het Kind en de Rechten van de Mens. Internationaal staan wij er slecht voor, kijk bijvoorbeeld naar het aantal Onder Toezichtstellingen (OTS) en het Uit Huisplaatsen (UHP) van kinderen, wat extreem idioot  hoog is. Het mag allemaal wat kosten en sta er eens bij stil; hoeveel banen zijn afhankelijk van het leed dat de kinderen en ouders wordt aangedaan? Hoeveel perverse prikkels zijn er en zullen er blijven, als de politiek nu niet gaat opstaan en deze farce niet langer accepteert?

Nou goed, wij werden dus lastig, mondiger, de politiek wordt gedwongen er iets van te vinden, zeker als er internationaal een paar tikjes worden uitgedeeld. Maar dan komen wij meteen bij het probleem: Het Familierecht, de instanties met de woorden ’bescherming, veilig en zorg’ in hun titels, aanverwante partijen zoals al die meesnoepers met hun trajecten en hun zogenaamde adviesklusjes, zij zitten totaal niet op verandering te wachten. Sterker nog, liefst krijgen ze nog meer macht, waardoor ouders en hun kinderen onmondige speelballen worden.

Dus er is druk vanuit de maatschappij ten opzichte van een voldane groep die zich niet aangesproken voelt. Wat te doen? Nou, dan regelen we toch een Divorce Challenge. Waar bij iedereen de indruk wordt gewekt dat er nu in 1 keer geluisterd gaat worden. Waarbij ‘het volk’ uitgenodigd wordt om met plannen en ideeën te komen die draagkracht hebben juist door de kinderen en de ouders, want daar zou het toch om moeten gaan?

506 plannen. Niet meer terug te vinden, het Ministerie van Veiligheid en Justitie heeft ze van de site gehaald. Geen nood, een lid van de openbare facebookpagina (h)erken ouderverstoting https://www.facebook.com/groups/507826229380204/ heeft alles (!) nog snel weten te downloaden en dus alle plannen veilig gesteld, voor ons, het volk

Met het uitroepen van de Divorce Challenge heeft het Ministerie van V &J zich in de voet geschoten. Dat niet alleen, neem van mij aan dat er meer personen met buikpijn rondlopen; Annette Roeters, Margreet Visser, Professor Maurits Barendrecht kan ik nog niet helemaal peilen.

Ze hadden namelijk helemaal niet gerekend op onze animo en inzet. Lastig hoor en wat te doen? Nou gewoon, wat ze al jaren doen; negeren!

Kijk, ze konden ons moeilijk buiten sluiten van hun bijeenkomsten, dus we zijn gegaan en hebben ons verhaal verteld. Dat is erg belangrijk om te weten. Ze zijn op de hoogte! Neemt niet weg dat er  5 podiumwinnaars stonden, alle 5 dikke vriendjes bij het Ministerie van Veiligheid en Justitie. Sterker nog, de Raad van Kinderbescherming zit in het zelfde gebouw als het ministerie en lopen in en uit bij elkaar. Al met al is het duidelijk een “wij van WC eend, vinden WC eend de beste”.  Let op;  de uitverkoren plannen hadden géén likes, hadden géén draagkracht vanuit de praktijk. Sterker nog, wij kunnen (wetenschappelijk) aantonen dat 2 plannen (Kind uit de Knel en BRAM) ronduit extra kolen op het vuur gooien en extra traumatiserend zijn voor, niet alleen de kinderen, maar ook de verstoten ouders. Ouders die welwillend zijn en het beste voor de kinderen willen, maar volledig worden tegengewerkt door de andere ex-partner, die de kinderen gebruikt als pionnen en eenzijdig een machtsstrijd ontketent.

Toen ze daar zo stonden op dat podium heb ik meteen gezegd dat de geest uit de fles is. Dat ze ons nu niet meer mogen of kunnen passeren. Je kunt ons niet uitnodigen om mee te denken, om ons vervolgens weer weg te sturen onder het mom ‘wij weten het wel beter voor jullie”! Zeker niet als in de praktijk bewezen is dat die podiumplekken niet gaan werken.

Toch is dat hetgeen waar ze op uit zijn. Ja, wij mogen nog net er iets van vinden, maar wel op hun toon en zoals zij het willen hebben.

Riep van der Steur nog dat er ervaringsdeskundigen betrokken moeten worden, de 5 clubjes zijn lekker selectief wie dat dan mogen zijn. We moeten wel vriendjes blijven. Dat wetende; heeft het dan nog wel zin om te investeren of moeten wij elkaar nog meer verenigen en burgerlijk ongehoorzaam zijn?

Gewaarschuwd door enkele spelers in het veld, ben ik toch de gesprekken aangegaan. Ook om na te gaan of mijn onderbuik gevoel klopt. Het is makkelijk om tegen iets aan te schoppen, of er juist niets mee te doen, maar dan heb je naderhand natuurlijk geen recht op klagen, vind ik.

Dus ik heb gesprekken gevoerd en ik voel mij teleurgesteld. Sterker nog ik MOET jullie waarschuwen; De Divorce Challenge is een rookgordijn. Ondertussen worden plannetjes onverminderd doorgevoerd, ja ook die 2 die aantoonbaar traumatiserend zijn.

Binnenkort zitten we massaal op kinderkrukjes in groepen van zo’n 12 ouders, met de kinderen erbij. Kinderen die liever gewoon kind willen zijn,maar nu keuzes moeten maken en zich uit moeten spreken. Kinderen die de indruk krijgen dat hun stem telt, om vervolgens bedonderd te worden. Kinderen die gebruikt worden als pionnen . Kinderen die gezien worden als targets die gehaald moeten worden. Kinderen die een verdienmodel zijn.

Binnenkort heeft de Raad van Kinderbescherming nog meer macht. De rechter hoeft zich er niet meer mee te bemoeien, nee, de raadsonderzoeker en gedragsdeskundigen nemen het stokje over.

Niets mis mee? Sta er eens bij stil dat wij en de kinderen te maken hebben/krijgen met professionals die niet goed geschoold zijn. Die het doen met verouderde boeken van bijvoorbeeld Ed Spruijt, waarbij hij ervan uitgaat dat ouderverstoting niet bestaat. Wel nee, waar er 2 vechten, hebben er 2 schuld en omdat het kind afhankelijk is van de zorg van de ouder waar die het meest woont, is het beter voor het kind dat de uitwonende ouder afstand neemt, als de ‘zorg’-ouder omgang als onrustig ervaart. Dat heet dus de Koninklijke weg en die wordt verstoten ouders massaal opgelegd.

Niets recht op “familylife’, niets handhaven van de wet, niets de Rechten van het Kind en de Mens respecteren. Wel nee, gewoon het beleid doorvoeren dat nog berust op het rapport Het verdeelde Kind uit 2002 (!), geschreven door diezelfde Ed Spruijt. Om zo zijn ex en de partner van zijn nieuwe vriendin hoogstpersoonlijk uit te kunnen bannen.  Ook dit weten de instanties, een ongemakkelijke waarheid.

Zo lang een Margreet Visser met haar Kind uit de Knel en een Raad van Kinderbescherming hun gedachtengoed berusten op een malafide rapportje, zo lang hebben hun plannen dus geen zin. Nou, die boodschap is helder en duidelijk gecommuniceerd naar alle betrokkenen. Een boodschap die niet van harte wordt ontvangen, sterker nog, ze gaan er gewoon mee door en binnenkort zijn wij dus allemaal het haasje!

Ondertussen loopt er nog zo iets als Hiil. Interessant is het om te weten dat juist deze organisatie in bed ligt bij het Ministerie van V&J, net zoals bijvoorbeeld de Raad van Kinderbescherming overigens. Sterker nog, zij zijn de drijvende kracht achter het organiseren van de Divorce Challenge, natuurlijk ook een podiumplek. Dat moet toch raar voelen? Hoe kan je blij zijn met een prijs, terwijl je eigenlijk weet dat het doorgestoken kaart is? Zijn de belangen dan zo groot dat je geen trots meer hebt? Zit de nood zo hoog bij de instanties dat je gewoon doorgaat over de ruggen van 70.000 kinderen per jaar?

Met het plan van Hiil kunnen wij wel iets. Maarrrrr het uitwerken van hun plan stuurt Kind uit de Knel en BRAM meteen naar huis. Is dat de reden dat Hiil tot nu toe niet van de grond komt? Is dat de reden dat wij daar gezellig  koffie hebben gedronken, maar met angst en beven de promotie van Kind uit de Knel en BRAM door het Ministerie van V&J moeten gedogen?

Wij hebben aan professor Barendrecht voorgesteld om bijvoorbeeld samen een congres te organiseren en zijn plan stap voor stap aan de deelnemers in sessies voor te leggen op haalbaarheid/draagkracht en tips wat wel en niet zou werken. Voor hun een peulenschil om te organiseren. Sterker nog, geef ons subsidie en wij organiseren het zelf wel, maar wel samen met Hiil. Geen zin om losse flodders te schieten. Nee, daar ligt een plan. Een plan wat uitgewerkt moet worden. Een plan wat een positief verschil kan maken. Een plan waar blijkbaar geen druk op zit, want dan kunnen Kind uit de Knel en BRAM wel naar huis.

En dat doet Hiil wel vaker. Ruim een jaar geleden kwam Hiil met een lijvig rapport over de “Rechtvaardigheid bij echtscheidingen”. Spot on! Dus ze zien het wel. Voor mij een reden om aan prof Barendrecht een mail te sturen met de vraag ‘hoe nu verder, tijd om actie te ondernemen?’.  Zijn er dan oplossingen vroeg prof Barendrecht nog aan mij, dus ik deed wat voorzetjes. Ik zit er vol mee! En toen werd het stil, doodstil. Dat is wat. Je merkt vreselijke toestanden op, schrijft zelfs over minimaal zo’n 200 geregistreerde zelfmoorden per jaar, om vervolgens weer over te gaan tot de orde van de dag. Ik snap het wel, maar wil het niet snappen. Ik snap dat de relatie met het Ministerie (subsidie) zwaar verslechtert als je aangeeft dat het optreden van de Raad van Kinderbescherming ronduit misdadig is en idioot veel slachtoffers geeft, denk maar weer aan die 200 geregistreerde zelfmoorden.

Wat nu?! Als wij dus nu niet massaal op gaan staan, wordt de maatschappelijke ramp alleen maar groter. Ouderverstoting is namelijk epidemisch; 80% herhaalt het gedrag van de verstotende ouder. Volwassen ‘kinderen’ die met een onbestemd gevoel rondlopen, met 80% kans op verslavingen om dat gevoel te compenseren. Volwassen kinderen met totaal geen respect meer van autoriteit (snap ik dus heel goed) de rechtspraak of zelfs jouw naasten. Volwassen ‘kinderen’ die een toevlucht nemen naar de GGZ, geen baan kunnen houden, in de ziektewet zitten

Maar denk ook aan al die ouders met hun rug tegen de muur. Die compleet afgeserveerd worden. Die bewust in de bijstand gaan om zo de financiële schade te beperken. Massaal een beroep doen op de GGZ, ziek worden, de WIA ingaan.

Ik voorzie een toename in familie drama’s. Zoals ik van heel wat vaders hoor dat ze beter hun ex kunnen vermoorden, dan ben je er na zo’n 6 to 9 jaar vanaf, anders heb je levenslang en de kinderen natuurlijk ook. Bizar dat we zo gaan denken om onze kinderen te beschermen.

Wat nu? Neem van mij aan dat alle spelers zijn geïnformeerd. Ze zijn geërgerd en proberen dus nu mij (en andere mensen die er iets van willen vinden) buitenspel te zetten. Dat gaat geraffineerd, zij het niet dat ik maatschappelijk niets te verliezen heb en niet koopbaar ben. Ik wil geen geld voor een ‘adviesje’, want dan zit ik in hun kamp.

Ik kan niet alléén zenden/schoppen/bewustmaken. Ja, we zijn moe. We zijn toe aan rust, aan bijkomen. Maar mensen, daar is dus nu niet tijd voor! Want als wij ons in slaap laten sussen met het idee dat het Ministerie het beste met ons voor heeft, terwijl ze dus heel goed geïnformeerd zijn, dan zijn wij in de toekomst nog meer slachtoffer van machtsmisbruik. We stonden erbij en keken ernaar.

Schrijf jouw wethouder aan met jouw verhaal. Hij/zij koopt de zorg in. Doe een cc naar de Nationale- en Kinderombudsman, naar het College van de Rechten van de Mens. Schrijf de politiek aan. Blijf de spelers informeren en sta op! Weiger bij de rechter deel te nemen aan Kind uit de knel. Onder bestanden van de facebookpagina (h)erken ouderverstoting vindt je genoeg munitie om dat plan te kunnen weigeren. Jij werkt toch niet mee aan kindermishandeling? Nou dat mag jij dus ook van een rechter  verlangen. Als je daar nog komt, want BRAM gaat jou die stap voor zijn, vandaar dat die 2 elkaar promoten.

Spreek je uit. Noteer de namen die jij informeert. Waarom? Voor de komende schadeclaims, die wij, maar ook onze volwassen ‘kinderen’ kunnen indienen, daar ze willens en wetens toch doorgaan met kindermishandeling!