Ouderverstoting, toepassen Meldcode Kindermishandeling

Wat is dat toch met die Meldcode kindermishandeling? Waarom committeren instanties zich er aan, vermelden ze het op hun websites, maar wordt die in de praktijk niet toegepast?

Onwetendheid? De landelijke Algemeen directeur van de Raad van Kinderbescherming Annette Roeters geeft het zelf toe in haar laatste blog; de hulpverleners zijn handelingsverlegen. Tijd om bij te scholen?

Wat is een Meldcode waard, als degenen die hem horen toe te passen niet weten hoe de Meldcode toe te passen is?

Mogen wij, verstoten ouders, met onze rug tegen de muur, instanties, waaronder scholen, niet vragen de Meldcode toe te passen?

Iedereen is het met ons eens als wij stellen dat ouderverstoting geestelijke kindermishandeling is. De blauwe plekken zitten wellis waar niet aan de buitenkant, maar het effect van ouderverstoting is desastreus. Er zijn genoeg wetenschappelijke rapporten, verslagen van diverse internationale professoren die ons waarschuwen voor de vreselijke gevolgen voor de  psychische – en sociale ontwikkeling van onze kinderen.

Toch worden wij, verstoten ouders systematisch aan de kant gezet. Door de rechters die voorbij gaan aan de Wet. Door de Raad van Kinderbescherming, door Jeugdzorg en andere instanties, waaronder zelfs de Nationale – en de Kinderombudsman.

Op dit moment vindt er een maatschappelijke ramp plaats. 40% van de kinderen verliest het contact met de niet-zorg ouder na een scheiding. Daaronder zitten vast en zeker ouders die zelf het contact verbreken, niet omkijken. Daaronder zitten ook foute ouders, gewelddadig, waartegen het kind beschermd hoort te worden.

Maar daaronder zitten ook talloze ouders, waar helemaal niets mis mee is. Waarvan het ouderschap tot aan de scheiding niet ter discussie stond. Meestal juist uiterst correcte ouders, die hooguit ooit een parkeerboete krijgen, belasting betalen, werken, meedraaien in de maatschappij. Waar geen contra- indicatie bij is. Ouders die van hun kinderen houden, liefde die stopt niet als je van elkaar gaat scheiden.

Deze ouders willen betrokken blijven in het leven van hun kinderen, maar worden buiten spel gezet. Door de zorg-ouder, gesteund door het systeem. Ook al is het systeem donders goed op de hoogte van de schadelijke gevolgen. Voor de kinderen, die opgroeien met loyaliteitsconflicten, al dan niet actief aangezet tot ouderverstoting. Kinderen die opgroeien met het idee dat de afwezige ouder niet van hen houdt. Opgroeien in angst door leugens vertelt door de zorg-ouder . Die 50% van hun DNA moeten ontkennen, willen ze de zorg-ouder blij en tevreden houden. Deze kinderen worden groot, volwassen. Deze volwassenen dragen dit gemis mee en dat reflecteert in hun inrichting van hun volwassen leven. In hun relaties; 80% kans om ook in een ouderverstotings situatie te komen, geen vertrouwen in derden, autoriteit problemen etc. Deze kinderen krijgen later verantwoordelijke banen, waar ik als burger afhankelijk van ben….

Als wij, verstoten ouders, op de hoogte zijn van de schadelijke gevolgen van ouderverstoting, mogen wij daar dan wat van vinden, uit verantwoordelijkheid gevoel, uit liefde, uit de plicht die je bent aangegaan op het moment dat jij het kind samen op de wereld hebt gezet? Is dat egoïsme? Iets waarvan wij systematisch worden beschuldigd door, ja daar gaan we weer, door de rechters, de instanties. En daar maken de verstoters handig en uitgebreid gebruik van.

Ouderverstoting heeft niet alleen effect op de kinderen, het doet uiteraard ook heel erg veel met de verstoten ouders. Stuk voor stuk staan ze verbijsterd met lege handen, met de rug tegen de muur. Worden ze afgeserveerd, zelfs geïntimideerd. Want als, je als verstoten ouder opstaat en de instanties wijst op wat allang bekend is, dan krijg je te horen ‘dat als jij echt van jouw kind houdt, jij afstand neemt. Naar huis gaat en braaf wacht tot het kind ooit uit zichzelf naar jou toe komt. Omdat het kind het meest gebaat is bij rust. Jouw vraag om jouw ouderrol te mogen (blijven) vervullen zorgt voor onrust. Voor het gemak rept men dan over een vechtscheiding, maar ze weten best dat die vechtscheiding een eenzijdig gevecht is, opgestart en eenzijdig aan de gang gehouden door de zorg-ouder. Die samen met zijn/haar advocaat niets schuwt om ervoor te zorgen dat uiteindelijk de niet zorg-ouder elke vorm van contact wordt ontzegd.

Een ouder die opstaat, moet werkelijk overtuigd zijn van het feit dat het aan hem/haar niet ligt. Dat je vrij van elke blaam bent en dan nog maak je weinig kans om een relatie/ omgang, een rol in het leven van jouw kinderen te hebben, als de zorg-ouder dit niet wilt.

Door die ‘rust’, de Koninklijke weg, gezag op afstand, die dus blijkbaar geprefereerd wordt boven gelijkwaardig ouderschap. Terwijl al uitgebreid is aangetoond dat juist deze ‘rust’ alleen maar verliezers oplevert. Terwijl ouderverstoting gezien wordt als geestelijke kindermishandeling. Wat een paradox.

Van de rechters moeten wij, verstoten ouders, het dus niet hebben. Wat doet dat met onze rechtsvaardigheid gevoelens? Als je willens en wetens wordt gedemoniseerd, zwart gemaakt omdat er niet onder ede gehoord wordt, laat staan aan waarheidsvinding wordt gedaan? Weet wel dat je het als verstoten ouder nooit goed kan doen. Wil jij je focussen op jouw ouderrol gericht op jouw kind, dan diskwalificeer je de zorg-ouder…. Moet je met die zorg –ouder fijn kunnen communiceren. Wat jij trouwens wel zou willen, maar de zorg-ouder niet… Haal je echter feiten aan tegen de zorg-ouder, dan verval je in het hij/zij verhaal, is er sprake van een vechtscheiding, mag je in een trajectje, wat weer gefrustreerd wordt door de zorg-ouder en/of eenzijdig wordt beëindigd, zonder enige sancties of gevolgen voor de zorg-ouder. “Daar vindt de rechter toch wel wat van?” roept menig verstoten ouder. Nou niet dus. Of het moet zijn dat dit nou wel lang genoeg heeft geduurd en gezien het feit dat er geen licht aan het eind van de tunnel schijnt, de zorg-ouder toch niet zal mee werken aan omgang en er dus onrust in het leven van het kind zal zijn, zo lang de niet-zorg ouder blijft verzoeken om omgang, wordt de niet-zorg ouder niet alleen verstoten door de zorg-ouder, maar ook door de rechters en instanties die de wet zouden moeten eerbiedigen en zouden moeten handelen in het belang van het kind. Niet in het zogenaamde belang van de zorg- ouder!

Als wij dus al bij voorbaat hebben verloren. Als het dan niet uitmaakt hoe wij ons opstellen. Dat wij wel eerlijk staan in het verhaal. Als wij dan wel meewerken aan alle vernederende onderzoeken door bijvoorbeeld de Raad van Kinderbescherming, Jeugdzorg, Veilig Thuis. Als wij dan meewerken aan allerlei trajecten zoals Kind in de Knel, Ouderschap blijft. Als wij zelf meewerken in de vorm van ‘gezag op afstand = rust’, gedurende de procesgang, die jaren kan duren. Als wij dan moeten toekijken hoe er met onze kinderen wordt gesold. Hoe onze kinderen net zo goed worden blootgesteld aan allerlei onderzoeken door onkundige mensen/ zogenaamde hulpverleners, die, zoals mevrouw Roeters van de RvK zelf aangeeft, handelingsverlegen zijn en dus onze kinderen alleen maar nog meer beschadigen, dieper het ouderverstotingsmoeras intrekken door niet in te willen zien dat het niet de stem van het kind is wat je hoort, maar de stem van de zorg-ouder, die meestal bij die gesprekken aanwezig is. Als wij dan zien dat de schoolresultaten slecht zijn. Is het dan niet tijd om niet langer mee te werken aan dit systeem?

Zijn wij strafbaar als wij onze ouderrol willen vervullen? Je zou bijna zeggen van wel. Maar wij weten beter, toch? Blijkbaar hebben wij allen een voorlichtende rol. Ze vinden het niet leuk, voelen zich betrapt en schieten stuk voor stuk in de verdediging, maar als jij, net zo als ik, ervan overtuigd bent van het feit dat ouderverstoting geestelijke kindermishandeling is, dan kun je niet anders dan uit liefde voor jouw kind, verantwoordelijkheid gevoel en de wet (gelijkwaardig ouderschap) respecterend, jouw plicht en recht vervullen er voor jouw kind te willen zijn.

Men is het er dus over eens dat ouderverstoting geestelijke kindermishandeling is. Alle jeugdzorg instanties en scholen hanteren de Meldcode Kindermishandeling. Vraag ze eens die toe te passen. Of vraag ze eens hoe het komt dat de meldcode niet wordt toegepast. Die meldcode kunnen wij gebruiken om bewustzijn te creëren, want de meldcode vraagt enkel en alleen signalen te zien en te noteren. Dat er vervolgens nog geen gerichte hulp is, is zeker geen reden om de Meldcode niet toe te passen. Het is juist hoe meer de meldcode goed gehanteerd wordt, hoe inzichtelijker het probleem en de omvang, hoe eerder men opzoek zal moeten gaan naar gepaste oplossingen en wij weten nu allemaal dat rust niet de oplossing is!

Laat je niet afschepen, dat de meldcode hier niet voor is. Zeg ze hooguit dat ze zich horen bij te scholen, horen te leren dus hoe de meldcode toe te passen. Erna Janssen heeft het er maar druk mee, zij traint derden mbt het goed kunnen toepassen van de meldcode. (www.er-na.eu)

Wij, verstoten ouders, zullen zelf aan de weg moeten timmeren, gebruik makend van bestaande middelen zoals de meldcode om bewustzijn rondom ouderverstoting te vergroten.

Want, ook al komt die ‘rust’, de verstoters en de instanties goed uit, die ‘rust’ is niet goed voor de kinderen die eenzijdig moeten opgroeien, belast met loyaliteitsgevoelens, waar een kind helemaal niet mee zou hoeven te kampen.

Toegeven aan die rust, is wachten op de dag dat jouw volwassen kind op de stoep staat en aan jou vraagt waarom jij niet harder jouw best hebt gedaan.