Slachtofferschap brengt ons niets!

Slachtofferschap brengt ons niets

Hoewel het erg begrijpelijk is, weet dat het wijzen naar derden ons niet alleen niets gaat brengen, het keert tegen ons. 

Zeker als wij instanties inschakelen en aldaar wijzend ons verhaal doen.Daarvoor moet je dus weten hoe die instanties denken en vervolgens handelen. Wat dat betreft nodig ik je uit om onder het kopje instanties te kijken op www.herkenouderverstoting.nl.

Voorop gesteld; het is vreselijk wat ons ‘ overkomt’ . Daarbij zet ik overkomen tussen haakjes, want als jij een klein stapje terugneemt en je goed gaat inlezen, jij een autodidact wordt op het gebied van ouderverstoting, dan besef jij je dat jij wel degelijk deel bent van de oorzaak en dus ook de oplossing.

Signalen van komende ouderverstoting zijn er vaak al voor de komst van de kinderen, moet je na gaan welke signalen jij over het hoofd hebt gezien, of het genegeerd, of hebt laten gebeuren tijdens de relatie. Het vergt moed en hard werken om hiernaar te durven kijken. Om onder ogen te komen dat jij al jaren onrespectvol gedrag hebt geaccepteerd, wat nu uiteindelijk resulteert in (beginnende) ouderverstoting.

Daarom ben ik zo blij met de MASIC, ter bewustzijn van alle partijen, want heel veel ouders beseffen nog niet eens dat zij vernederd werden in de relatie, of buitengesloten, of voor de gek gehouden, of niet geïnformeerd, of uit het huis gekeken; alles onrespectvol gedrag, wat heel veel ouders als ‘ normaal’ ervoeren. Simpel weg omdat heel veel ouders nog niet eens weten wat liefdevol, respectvol gedrag is en wat niet. Dat hebben ze in hun jeugd niet meegekregen, vaak wel wat anders. Niet voor niets herhaalt 80% de fouten van hun ouders en is ouderverstoting explosief toegenomen (erfelijk)

Pas als jij deze niet-geadresseerde signalen durft en kan omschrijven, heb jij een grote stap gezet. Want daaruit volgt uiteraard een excuus, een reden waarom jij als nog deze signalen destijds hebt laten gebeuren. Nou, ik zal maar helder zijn, dat jij een partnerkeuze hebt gemaakt, die niet de meest handige was, dat komt voort uit een jeugdtrauma. Vandaar dat wij wel iets hebben met Familie opstellingen en PRI. Hoe dan ook, om effectief op te staan tegen ouderverstoting, zal jij dus eerst heel veel eigen werk moeten doen, voordat jij gaat wijzen en daar zit dus net de crux.

Voorop gesteld en bewezen; als je gaat scheiden ben je tijdelijk ontoerekeningsvatbaar. Er komt idioot veel op je af. En of jij nou degene bent die de beslissing neemt of jouw toekomstige ex, jouw toekomstbeeld en dat van jouw toekomstige ex gaat volledig op de schop. Dat is eng, heel eng en mensen doen rare dingen als ze bang zijn.

Wat wij ons moeten realiseren is dat er echt niet ‘ zo maar’  gescheiden wordt. Immers, als je elkaar nog leuk vindt, is er geen reden om uit elkaar te gaan. Juist bij komende ouderverstoting in de relatie zie je dat ergernissen zich opstapelen en dan komt het dus eigenlijk neer op bewust scheiden.

Te vaak zie ik dat juist bij deze ouders er totaal geen sprake is van ‘bewust’ scheiden. Het is ‘in 1 keer’ genoeg. Met name moeders pakken hun koffers omdat hij voor de zoveelste keer bijvoorbeeld een schuld is aangegaan, of afspraken niet is nagekomen, of de onderdrukking te verstikkend is, trekken spontaan bij een kennis of zo in, om er vervolgens achter te komen dat de sloten binnen een maand verwisseld zijn. Dan kan jij dus door de brievenbus roepen om jouw kinderen. Met mazzel komt een puber aan de deur, die jou door de brievenbus toebijt dat je maar beter kunt vertrekken. Jouw partner verlaten, is het hele gezin verlaten….Van de ene op de andere dag worden jouw kinderen geconfronteerd met iets wat je al die jaren daarvoor hebt vergoelijkt, genegeerd, gebagatelliseerd . N 1 keer is de buffer (jij dus) weg en moeten de kinderen ermee dealen. En bedankt!

Daarbij komt, je kunt nu wel gaan roepen dat jouw ex niet goed is, een narcist, een borderliner of wat dan ook, weet dat dit zo ontzettend tegen jou kan keren. 

Prima, dat jij nu dus zo ver bent om te onderkennen dat jij jaren van jouw leven verloren hebt aan een verkeerde partner, maar ga eens bij jezelf na waarom jij er zo lang over hebt gedaan en waarom jij de kinderen bij die slechte partner hebt achter gelaten…. 

En sta eens stil bij het feit dat jullie het slechtste uit elkaar konden halen, maar dat dit niet inhoudt dat die andere persoon altijd ‘ slecht’ is. 

Mishandeling kan een proces van jaren zijn. 

Als jij mij zo’n 30 (!) jaar geleden had ontmoet, had je mij niet herkend. Ik hield niet van mezelf. Ik maskeerde dat goed. Ik deed mijn studie, zat in vriendengroepjes, maar mannen? Lastig.

Ik liep tegen een man aan die 6 dagen in de kroeg zat. Waarom???? Van begin af aan accepteerde ik onrespectvol gedrag. Ik redderde tegen beter weten in. Als vergoelijking van mijn kant kan ik alleen maar zeggen dat ik destijds helemaal niemand had die mij bij mijn schouders pakte en mij erop wees dat ik veel meer waard was. Dat ik wel mooi ben, wel de moeite waard, wel lief, wel leuk. Je snap dat mijn ex, popie Jopie, er een sport van maakte mij te vernederen in bijzijn van anderen. Hoe ongemakkelijk was dat?! Maar behalve zielig te huilen en veel buikpijn te hebben, ondernam ik niets. Veel te bang om ooit alleen te zijn. Wie zou mij willen?! En ja, dat herhaalde hij elke dag, net zo lang als dat ik er ook in geloofde.

Had ik met mijn 30e 3 kinderen van hem moeten nemen? Nee natuurlijk niet! Maar mijn wereld was zo klein geworden, dat ik totaal geen andere weg zag dan al mijn liefde dan maar in mijn kinderen te stoppen. Ondertussen kom je elkaar met kinderen wel heel hard tegen.

Nu, 30 jaar later, zie ik in dat mijn ex mij wel moest haten! Ik haalde het slechtste in hem naar boven. En ja, toen de eerste klappen vielen riep hij uit ‘ zie je nu waar jij mij toe forceert, wat ik door jou doe?!’ 

Door te begrijpen, kan je vergeven. Het is een lange weg, maar ik heb de afgelopen jaren mijn verantwoordelijkheid daarin genomen en het heeft mij heel veel gebracht. Ik kan nu zelfs mijn ex bedanken. Wat hij mijn kinderen heeft aangedaan, daar heb ik meer moeite mee, maar ze zijn nu volwassen en dat is nu toch echt aan hen. Ik vind daar niets van. 

Ondertussen blijft mijn ex bezig, blijft hij de kinderen beïnvloeden, alleen heb ik de afgelopen jaren zo veel geleerd, vooral van mijzelf, dat het mij niet meer raakt. Sterker nog; door mijn ex ben ik van mezelf gaan houden! Ik ben sterker geworden, mondiger. Ik geloof in mijzelf en zie dus in niemand concurrentie.

Toen ik ging scheiden waren mijn kinderen 2, 3 en 4. Ik heb mijn ogen uit mijn hoofd gehuild. Niet vanwege het gemis van mijn toekomstige ex. Wel nee, de opluchting was enorm. Maar wel vanwege het onrecht. Want wat heeft het mij persoonlijk veel gekost. Ik ben met mijn kinderen mijn eigen huis uitgezet, hele bedragen heeft vader zich toegeëigend en al heeft hij jaren de missie ‘ ik maak jou kapot, jij gaat in de goot etc’ , uitgevoerd, het is hem niet gelukt. En weet je waarom? Omdat ik dat besloot.

Ik had kunnen wijzen op zijn narcistisch gedrag. Maar als ik dat doe, zegt dat ook heel veel van mijzelf. Sterker nog, als ik dat uit tegen een gezinsvoogd, dan zal zij stiekem de aantekening maken dat er ook iets mis is met mij! Immers, ik ‘nam’ wel kinderen bij hem en heb dus blijkbaar jaren narcistisch gedrag getolereerd.

Wat ik dus  gedaan heb ik, nadat ik tot het reine was gekomen, dat ik vanuit een jeugdtrauma voor mijn ex had gekozen, beslissen dat er nooit meer zo’n man in mijn leven mocht komen. Dus moest ik bewust worden van de signalen die zo’n persoon uitzendt en welke signalen ik uitzond.

Verder heb ik mij ingelezen en begreep al heel snel dat ik maar beter mijn ex niet kon voeden! Ja, mijn ex had mij verlaten om een ander, hoera! Mijn biologische halfzus nota bene, die ik net 1 keer had ontmoet.Het idee dat ik in 1 keer een grote familie zou hebben, brak hem op. Hij dacht mij pijn te doen door er met haar vandoor te gaan en ja, dat lukte.

Natuurlijk had ik een mening over haar! Ik vind een heleboel en laat dat nou net koren op de molen zijn van mijn ex en haar. Ik heb vreselijk pijnlijke situaties met haar en mijn ex achter de rug. 2 van mijn kinderen zijn bij hun gaan wonen, tja, die beloften….en ik kon niet tegen die cadeaus op. Een strijd die ik overigens nooit ben aangegaan. Fijn al die extraatjes, al die luxe vakanties, dan hoefde ik dat tenminste niet te doen!

Ik heb een eindmusical van mijn zoon achter de rug waarbij het schoolhoofd riep dat de papa en mama van zoon iets wilden zeggen. Huh? Stapte zij dus op het podium! Kloppend hart.

Na afloop ben ik naar mijn kinderen gelopen en heb ik heel hard gevraagd wie hun mama is. Ze wezen naar mij, natuurlijk.

Ja, ik heb therapie geaccepteerd, maar wel bij mensen met een goede studie. Niet een of andere coach die zichzelf ontdekt had en alles op een ander projecteert. Nee, mensen die echt er voor geleerd hebben en mij op mijn patronen wezen, opdat ik het kon veranderen.

En veranderd ben ik! Onherkenbaar voor mijn oude omgeving. De moeder die jij elke hoek van de kamer kon laten zien, is uitgegroeid tot een zelfbewuste vrouw met haar op d’r tanden. 

Ik heb geleerd om niets op te zoeken, niets te veroorzaken en al helemaal geen mening te hebben over mijn ex, laat staan over wat er zich daar thuis afspeelt.

Door mij zelf anders op te stellen, mijn ex hooguit een duwtje te geven als hij zijn kuil diep genoeg had gegraven, ben ik er niet alleen sterker uitgekomen, ouderverstoting heeft geen kans gekregen. Onlangs ben ik nog een paar daagjes met mijn oudste wezen skiën en gezellig was dat!

Toen ik besefte dat ik de lijm in hun relatie was, ben ik volledig gestopt maar iets van die nieuwe vriendin van mijn ex te vinden. Wilde zij als mama aangesproken worden en kreeg ik daarom een belletje van mijn toen 8 jarige dochter, dan riep ik, inwendig kokend, dat mijn dochter moest doen wat haar hartje op dat moment ingaf……

Als mijn kinderen met verhalen over het leven bij hun vader aankwamen en de vreselijkste verhalen kwamen, uiteindelijk, over die vriendin, dan luisterde ik. Vervolgens zei ik tegen mijn kinderen dat het mij raakte, natuurlijk en dat ik het zeker niet oké vind dat een stiefmoeder het dagboek van mijn dochter leest en deze informatie zelfs tegen mijn dochter gebruikte. Maar ik vertelde mijn kinderen ook dat mijn mening er niet toe deed. Dat ik papa niet kan veranderen. Ik heb mijn kinderen geleerd onderwerpen die echt belangrijk voor hem waren, bespreekbaar te maken met hun vader. Ongeacht de leeftijd heb ik mijn kinderen geleerd om vragen te stellen: papa, stel dat iemand jouw dagboek leest, wat zou jij daarvan vinden?!

Want jouw mening/gevoel is niet belangrijk, je moet de ander aan het denken zetten. Wat is het effect van ‘ papa, zij heeft mijn dagboek gelezen, ik vind dat gemeen!’ ?

Ik heb mijn kinderen verteld, dat als zij tot hun vader weten door te dringen, zij later de vruchten zouden plukken. Immers, dit soort mensen kom je overal tegen. Wat dat betreft was papa mooi oefenmateriaal.

Toen ik mijn huidige partner, 14 jaar gelden tegen kwam, heb ik hem natuurlijk gevraagd waarom ik?! Want hij was aardig populair bij de dames. Hij keek mij verbouwereerd aan en vertelde mij dat ik 1 van de weinige vrouwen was die NIET verbitterd was. Die genoot van het leven, ondanks alle stoornissen en gedoe. Waarmee hij kon lachen. Een vrouw die in staat is om liefde te geven en net zoals hij in het nu, de huidige relatie staat en niet blijft wijzen naar anderen.

Beste verstoten moeders, want met name, deze dames hebben er een handje van. Ik weet dat ik nu aardig wat moeders zal raken, maar hoe meer jouw weerstand, hoe harder ik jou op de kern raak.

Houdt op met wijzen. Houdt je niet bezig met die nieuwe vriendin, ook al loopt ze op handen en voeten om jouw rol over te nemen.

Jij hebt een voorsprong van 9 maanden die niemand weg kan nemen. Als jij al die jaren een betrokken liefdevolle moeder bent geweest, kan niemand daar afbreuk aan doen. Dit voor jezelf weten is genoeg, punt! Dan ben je niet bang voor concurrentie, dan ben je blij als er iemand komt die liefdevol voor jouw kind wilt zijn. Dan ervaar jij die nieuwe liefde niet als een bedreiging, hooguit een fase. Besef dat de meeste 2e relaties een kort leven zijn beschoren, mits jij niet de lijmfactor wilt zijn. Laat die nieuwe vriendin zelf tegen jouw ex aanlopen. 

Maar besef ook dat die nieuwe vriendin wellicht een hele ander persoonlijkheid heeft als jij en dus beter in staat is het goede uit jouw ex te halen.

Hoe dan ook, iets vinden op afstand is een onmogelijke zaak. Focus op jezelf! Ga niet jouw kinderen, jouw situatie gebruiken als excuus om verbitterd en vervelend te zijn. Om jouw kinderen te belasten met giftige opmerkingen over jouw ex of dienst vriendin . Door te gaan shoppen bij instanties om begrip te krijgen voor het feit dat jij jezelf jaren hebt laten mishandelen. Door daarbij jouw kinderen ook nog eens te belasten, want zeg nou zelf, wat moet een kind met een gezinsvoogd die het kind verder het ouderverstotingsmoeras induwt?!

Houdt op met wijzen! Is jouw ex een narcist? Pas jouw gedrag dan aan. Als eerste geef je hem geen aandacht meer. Je reageert nergens op en je trekt volledig jouw eigen plan. Met gezamenlijk gezag heb je zoveel rechten en mogelijkheden dat als jij echt wilt, er een oplossing is.

Bloed kruipt namelijk waar het niet gaan kan. 

Maar slachtofferschap? Nee, dat zal jou erg verbitterd maken en niet aantrekkelijk voor wie dan ook, dus zeker niet voor jouw kinderen.

PS, die nieuwe vriendin, die erop stond om mama genoemd te worden en uiteraard voor de buitenwereld de biologische moeder speelde, die relatie is voorbij. Toen ik stopte er iets van te vinden, gaf ik mijn kinderen en omgeving de kans zelf met haar kennis te maken. Toneelspelen houdt je maar zo lang vol. Dus ja, die relatie klapte. Uiteindelijk door aangeven van mijn kinderen zelf, zonder enige invloed van mij.

En ja, mijn ex heeft een nieuwe vriendin, waar mijn kinderen wel blij mee zijn. En ik? Ik ben dolblij voor mijn kinderen. Want blijkbaar haalt deze dame wel het beste uit mijn ex, wat ten goede komt aan mijn kinderen.

Vacatures bij Herken Ouderverstoting

Wat zijn er toch veel beschadigde mensen op deze wereld. En geloof mij, in de wereld van ouderverstoting kan het altijd nog een tandje erger.

Nou zou je zeggen, wat maakt mij dat nou uit! Maar juist op het gebied van ouderverstoting, toch nog de markt van 2 miljard, werkt dit desastreus uit.

Mensen/ ouders die met ouderverstoting te maken krijgen, weten in eerste instantie niet wat hen overkomt. Na complete verbijstering en ongeloof, daalt het besef in dat jij, als ouder, compleet machteloos staat tegen over niet alleen jouw ex, maar ook de rechters en instanties, die compleet meegaan in de drama en roep om aandacht van jouw ex.

Voordat jij het weet zit jij in een mediation traject, op op krukjes bij Kind uit de Knel, loop jij verantwoording af te leggen aan een gezinsvoogd die nog nooit over ouderverstoting heeft gehoord, of wordt jij gedwongen om naar een traject als ouderschap blijft te gaan.

Nou, als je dan nog niet van het padje bent, getraumatiseerd, dan weet ik het ook niet meer.

Om dan blij te zijn met de psychologische testen, die onherroepelijk volgen, is ronduit dom. Besef dat een ouder, die met zoveel onrechtvaardigheid te maken heeft (gehad), een aardige tik heeft gekregen. Diagnoses als PTSS zijn heel normaal. Maar keren dus tegen de verstoten ouder; zie je wel…die is gek!

Het is dus een klus om als nog ouders te vinden die geestelijk overeind blijven. En al helemaal een klus om juist die ouders bereid te krijgen een positief verschil te gaan maken. Immers, ze zijn (nog) niet gek en weten als geen ander in welk wespennest zij zich steken.

Nou kom ik aardig wat ouders tegen die zich in eerste instantie beter voordoen dan dat ze zijn. Goed gebekt en vol kopieer gedrag staan ze vooraan om zogenaamd er iets van te vinden. Wat kopiëren ze? Nou het grenzeloze gedrag van hun ex en diens achterban, maar ook dus het complete achterlijke gedrag van intimideren gezinsvoogden, handelingsonbekwame ouderschapsbemiddelaars en dan zal ik het maar niet hebben over de meest verachtelijke groep; de advocaten en de rechters, die hier niets van willen vinden en juist blij zijn met het Toernooi model.

Deze mensen zeggen dus dat zij graag de belangen willen behartigen in Den Haag. Bij de instanties die meewerken aan ouderverstoting. Deze mensen gaan graag naar congressen. Voor de bitterballen denk ik, want als je dan kijkt naar het verschil dat ze zouden moeten maken, dan springen de tranen in jouw ogen. Maar ondertussen verlaten wij ons wel op dit soort ouders!

Bijvoorbeeld; naar aanleiding van de Divorce Challenge kreeg ik eindelijk mijn ingang; een gesprek met de allerhoogste ambtenaar(directeur-generaal) bij het Ministerie van J&V; de heer Carsten Herstel. Ik heb op aandringen van haar zelf A. H. meegenomen. Zij ging immers ook naar die congressen, gaf aan een verstoten moeder te zijn, een hoop drama. Dus dacht ik samen met haar een stevig gesprek aan te gaan met 1 van de grootste facilitators met betrekking tot ouderverstoting.

Ik heb nog nooit zo’n slecht gesprek gehad. A. vond het fijn om eerst zeker 10 minuten van onze kostbare tijd samen met Carsten het te hebben over de voor – en nadelen van flexplekken. Toen ik dat afkapte en ouderverstoting, met name de rol van de rechtspraak en instanties zoals de Raad van Kinderbescherming, wilde bespreken, liep ik tegen mijn eigen ‘ collega’ aan…Zij wuifde het weg, bagatelliseerde de boel en na 3 kwartier stond ik ontgoocheld buiten. 

Ik heb alsnog mijn punt gemaakt, door een blog te schrijven en mijn punten te mailen naar het Ministerie. Uiteraard haalde ik haar naam aan. Je bent toch ‘ eigenaar’ van hetgeen wat je zegt? Je neemt toch wel jouw verantwoordelijkheid als je zonodig daar aan tafel wilt zitten?!

Nou deze dame dreigde met advocaten en wat al niet meer als ik niet meteen haar naam zou weghalen. Ik begreep er niets van.

Totdat ik mij realiseerde dat er dus altijd meerdere kanten aan het verhaal zitten. Natuurlijk wil zij niet dat haar volwassen kinderen terug kunnen lezen dat zij zogenaamd slachtoffer is van ouderverstoting. Want dat is zij niet. Ja, ze is verstoten, mocht niet op het huwelijk van haar zoon komen, maar kijken naar haar eigen gedrag en rol, was een stap te ver. Dat zij niet welkom is, ligt aan haar ex. Zo simpel is het…dus niet….

Ik ben haar nog tegen gekomen hoor, op de diverse bijeenkomsten, is druk bezig met 1 of andere nieuwe jeugdzorg organisatie (geloof mij, kansloos, oude wijn in nieuwe zakken). Zie hier haar belang en dus niet het belang voor al die ouders en kinderen die elkaar moeten missen.

En ondanks het feit dat ik haar zo af en toe zie, druk lobbyend, ik zie haar gelukkig niet (meer) op die plekken waar het er echt toe doet. Sterker nog, zo iemand aan tafel en ik loop weg.

Nu is zo’n dame helemaal niets in vergelijking tot aardig wat ouders die naar aanleiding van onze publiciteit en handelen graag tegen ons aanschurken, met het idee, dat het hen zaak ten goed zal komen. 

Deze zijn nog veel gevaarlijker, daar zij er emotioneel veel te diep in zitten en eigenlijk alleen maar bezig zijn hun eigen zaak te dienen. 

Deze ouders hebben er een handje van op elk congres of bijeenkomst iemand zo ver te krijgen dat zij persoonlijk een brief schrijven of die persoon helpen bij hun zaak. Maar deze ervaring delen met het grotere publiek?! Mooi niet.

Als ik zo iemand daarop wijs, dan gaat die persoon andere mensen erbij halen om bijvoorbeeld mij in een kwaad daglicht te stellen. Met een E. van der W. heb ik een zeer onsmakelijke situatie achter de rug. Ik moet het hem nageven, hij vindt elke keer weer mensen die hij aan het werk kan zetten. Punt is dat dit soort beschadigde mensen fouten maken. Ze bedanken hun helpers niet. Wel nee, ze schofferen dit soort lui, want zodra de boodschap anders klinkt dan dat zij willen horen, is het klaar met die persoon. Dit soort shoppers zijn gevaarlijk; zij geven de professionals de ruimte om te roepen dat wij allemaal gekkies zijn. Niet mee te werken. Dus dat het ook geen zin heeft om met dit soort lui in gesprek te gaan; ze kunnen het immers niet.

Dit soort ouders zitten ook enkel op hun eigen stokpaardjes! Eigen inzicht in eigen handelen is een brug te ver. Laat staan een gezonde discussie aangaan op basis van feiten. Om dat te doen moet je naar elkaar luisteren en dat is voor dit soort ouders te veel gevraagd.

Nou staan ze vooraan om als excuus aan te geven dat ze al zo veel hebben meegemaakt. Dat het allemaal zo veel is en dat ze niet weten hoe ze verder moeten, hoe ze dit gaan overleven…. Drama! Een schreeuw om aandacht, want passende oplossingen, een andere houding in de rechtbank (en wat doe je daar jaar na jaar na jaar?!) , een andere houding naar jouw ex of diens omgeving, of op zijn minst een ander gedrag richting jouw kind, is veel te veel gevraagd.

Nee, het moet anders en wel op de manier zoals hij/zij dat ziet/wilt. Dat gaat dus niet gebeuren en de deur valt dicht.

Daar plukken wij dus de wrange vruchten van.

Net zo goed als al die ouders die er prat op gaan vanaf het eerste uur betrokken te zijn. Ga je diep schamen! Hoe durf jij met droge ogen bij mij te beweren dat jij bij de eerste congressen al aanwezig was (1999) of, erger, dat jij zelf, met de nodige subsidie zelfs een congres hebt georganiseerd, terwijl er niets ten goede is veranderd. Nee, het is er juist slechter op geworden. Waar was jij al die jaren????

En nog steeds doen dit soort ouders zogenaamd hun best. Sommigen wonen zo dicht bij de Ministeries dat ze zo waar het raam binnen kijken, maar uit de stoel, naar beneden lopen en aan de deur rammelen met de opmerking dat het niet bij woorden mag blijven, is wederom te veel gevraagd. Het moet wel leuk blijven he! Zo kan het dus zijn dat er mensen zijn zoals een S. B., maar ook lui van het Vader Kennis Centrum, vooraan staan om interessant te doen, maar vervolgens niet doorpakken als het erop aan komt. Hoe moeilijk is het op de druk op te voeren bij het NJI? Maar zelfs dat is te veel gevraagd.

Jaren lange dialoog heeft ons deze ellende opgeleverd. Aardig gevonden willen worden, heeft ons in deze situatie gebracht en ik vind dit hoogst kwalijk.

Bij ouderverstoting moet je stelling nemen, moet je  zo’n ambtenaar bewust maken van de consequenties van nalatig gedrag. En dat niet alleen, je zult het ook moeten doen, het uitvoeren. Het grootste compliment kregen wij 2 weken geleden; pas na het ontstaan van Herken Ouderverstoting, komt er nu een klein beetje beweging. Van de mensen die graag het verschil willen maken, krijgen wij dus het advies om onverminderd de druk erop te houden, waarbij dus name and shame werkt en hoe!

De afgelopen jaren zijn wij van alle kanten benaderd. Ivor Brinkman zou mij helpen bij het opzetten van een stichting. Kleine moeite. Maar als het erop aan komt, toch maar niet. Ja, graag onze naam, maar niet met mij!!!! Ik ben te uitgesproken….. Het spelletje dat zo iemand dan probeert te spelen en vooral dan de verontwaardigde houding als ik hen daarop wijs is stuitend.

En ach, hij is echt niet de enige. Bijna alle clubjes, van het VaderKennisCenrum tot het Huis van Hereniging en alles ertussen, ze hebben mij allemaal gevraagd ons tot hen toe te voegen…Maar als voorwaarde dan wel de toon aan te passen. Bizar!

Ik snap het wel; zij krijgen de nodige subsidie en langs alle wegen zullen de instanties (lees; het Ministerie) er alles aan doen om onze boodschap te bagataliseren. Natuurlijk proberen ze ons in te lijven. Maar waarom zouden wij dat doen, als wij kijken naar het positieve verschil dat zij in het verleden of nu hebben gemaakt? Waarom zouden wij ons aansluiten bij een taskforce, die gecharmeerd is van een Marieke Lips, de Kinderbehartiger, als je met ouderverstoting te maken hebt? Maar hoe gevaarlijk is dit dus? Als een taskforce naar de pijpen van de markt van 2 miljard gaat dansen? Als een taskforce in de verhaaltjes van de kinderbehartigers trapt en daardoor niet meer uitgesproken durft op te treden?

Hoe gevaarlijk is het dit soort lui de ruimte te geven in Den Haag? Want als dit soort ideeën voet aan de grond krijgen in Den Haag, zitten wij binnenkort met de zoveelste ramp die we moeten bestrijden. 

En ja, gelukkig tref ik een paar ouders die het wel aangaan. Patrick Damhuis richting de Raad van Kinderbescherming, mijn petje af! Een Richard van Halen, die op zijn manier, toch iets vindt van Jeugdzorg. 

En wat zijn wij blij met een paar ouders, die anoniem willen blijven, maar ons enorm helpen op het juridische gebied, of de ICT, of op jeugdzorg gebied.

Al met al staat Herken Ouderverstoting echt open voor ouders die wel het verschil durven en kunnen maken, maar waar zijn die?! Waar zijn de ouders die overstijgend het gesprek aan kunnen gaan? Die keihard zich durven uit te spreken en de veroorzakers verantwoordelijk houden?

Die niet, eenmaal op het pluche, met de instanties mee waaien? Die dus niet ‘aardig’ hoeven gevonden te worden? Die niet met hun eigen agenda bezig zijn? Die niet lekker achter hun schermpje de boel bagataliseren? Die netjes algemeen beschaafd Nederlands kunnen praten en schrijven opdat de boodschap overkomt? Die niet bij presentaties, in bij zijn van onze prinses Laurentien gaan schelden zoals kut….. om hun verhaal kracht bij te zetten? (zucht)

Herken ouderverstoting heeft je nodig! Het is zo veel en juist die ouders die zo graag vooraan staan, zorgen er voor dat wij nog meer werk hebben, dan voorheen. Zij gooien de verkeerde kolen op het vuur. Als jij dus niet het verschil kunt of wilt maken, blijf dan weg, want de schade wordt groter en groter!

Maar als jij het aandurft stelling te nemen, de veroorzakers te benoemen en niet bang bent uitgevallen, dan gaan wij graag het gesprek met je aan en kan jij namens ons naar Den Haag, de politiek lastig gaan vallen! 

www.herkenouderverstoting.nl