Wat nu eindelijk in de krant staat, is bij ons al lang bekend en weet dat het familierecht met recht het afvoerputje van de rechtsstaat genoemd mag worden.
Zie de artikelen vandaag in oa de volkskrant https://www.volkskrant.nl/es-b5a45d71 en https://www.volkskrant.nl/es-b76ffc4f En de telegraaf: https://www.telegraaf.nl/e/3331982/
Wij zien doorlopend zaken die 7 tot 8 zittingen vergen over een periode van 2 tot 5 jaar die zouden kunnen worden afgewikkeld in 3 maanden tot een half jaar. Puur doordat de familierechters niet doorpakken. Dit veroorzaakt een 5-voud aan kosten, maar, nog erger, enorm veel leed bij kinderen en ex-partner(s). Dit puur om het feit dat het nog steeds mogelijk is in Nederland om ouderschap en gelijkwaardige omgang af te laten afhangen van de, meestal eenzijdige gevoerde ruzie, tussen partners.
Wat Herken Ouderverstoting stoort is de roep om extra geld! Totaal niet nodig, als de Familierechtspraak op zijn minst de verantwoordelijkheid neemt en die 180 graden draai maakt.
Een draai waar wij al jaren om vragen.
Feit: Er is geen sollicitatiecommissie. Iedereen kan familierechter worden. Bijscholen? Ik heb er nu diverse malen naar gevraagd. Het blijft stil, doodstil.
Verplicht vakliteratuur bijhouden of, op zijn minst, het lef hebben vernieuwende ideeën in uitspraken verwerken, een utopie.
Familierechters halen strepen door levens gewoon omdat het kan. Niemand roept deze rechters tot de orde. Er is geen constitutioneel hof, nergens kan een ouder verhaal halen.
Er wordt achter gesloten deuren gehoord.
Wat erger is, niet onder ede! Dus het startschot voor leugens wordt gelost, daar ouders die daar om vragen meteen als eigenwijs en strijdend worden aangemerkt. De rechtspraak faciliteert de inzet van kinderen als wapen voor één van de ex-partners.
Familierechters zijn geen financieel experts, laat staan psychologen, toch hebben ze het lef om trots op zichzelf te zijn, zichzelf te bewieroken, als het gaat om de stem van het kind! Zo fijn om een 12 jarige naar de rechtbank te laten komen en het zegje te laten doen. Dat een rechter niet weet of het de authentieke stem van het kind is, doet niet ter zake.
De authentieke stem van een kind is dat een kind van nature intensieve omgang wenst met beide ouders. Ouders scheiden, NIET de kinderen. Deze grote malversatie is de basis voor een traumatiserende rechtspraak.
Sterker nog, een brief, zogenaamd geschreven door een kind, wordt ook gezien als ‘gehoord’ worden. Snap jij het nog?! Ik niet.
En ach, dan gooi je toch gewoon jouw verantwoordelijkheid over de schutting! Dan negeer je toch gewoon die ouder en baseer jij je als rechter toch helemaal op de rapporten van de Raad of jeugdzorg ! Dan luister je toch gewoon niet als een ouder roept dat het gros wat in de rapporten staat plak en knip werk is, bestaat uit opinies en meningen. Dat er in gelogen wordt. Welnee, dan vaar je blind op die lui, want die ouders hadden dan maar gewoon weg niet naar die rechtbank moeten komen.
Of schakel je, als rechter, zogenaamde professionals in, voor de nodige onderzoeken, maar verdiep jij je als rechter natuurlijk niet in de feit of de professional überhaupt wel de juiste kennis heeft om dat onderzoek te doen.
“ Tja, als een ouder naar de rechtbank komt, dan nemen wij het wel over, hadden ze maar niet moeten komen” Letterlijk van diverse rechters vernomen. Complete lethargie, volledig gebrek aan enige vorm van compassie of empathie.
Regie rechter? Waar zijn ze.? Het is natuurlijk veel makkelijker iets te beslissen en vervolgens door te schuiven naar de volgende rechter. Of iets idioots te beslissen, gewoon omdat het kan, strepen door levens te halen en dan te roepen dat ouders nog altijd in hoger beroep kunnen! Ja, wellicht die ouder die aanspraak kan maken op die toegevoegde (handje klap, je wint/verliest) advocaat, maar menig hardwerkende ouder gaat hier volledig op stuk, en laat dat nou net de bedoeling zijn; er volgt een complete uitputtingsslag opdat ouders uiteindelijk dan maar stoppen met procederen. Weer een kind opgeofferd aan het systeem.
Rechters die kritisch zijn en het anders willen? Einde carrière. Punt. Nee, de familierechters lopen aan de leiband van een paar arrogante, contact gestoorde rechters, die compleet los gezogen van de maatschappij hun wil opleggen. Vanuit hun eigen, niet onderkende, latente pijn en jeugdtrauma’s!
Daar moeten wij iets van vinden. Het is niet anders.
Het symposium van 25 februari 2019 is eigenlijk georganiseerd op verzoek van de rechtspraak. Ruiterlijk werd toegegeven dat ze het ook niet weten. Waarom dan zelf niet de kennis op willen doen of iets organiseren? Het is mij een raadsel, maar goed, Herken Ouderverstoting is de flauwste niet. Dan brengen wij wel de kennis naar de rechtspraak toe.
Ook kregen we mee dat de rechters natuurlijk alleen kennis willen krijgen van mensen die er toe doen. Letterlijk kregen we te horen dat HBO niet meetelt, maar minstens mensen van gelijk opleidingsniveau…en…..1 goog is geen goog.
Toen wij in onze eerste aankondiging dus verwezen naar dit verzoek was het hek van de dam. Ook het feit dat wij zelf alle rechters zelf mailen is ‘not done’
Onder voorwaarde dat wij de verwijzing naar de rechtspraak zouden weghalen, kregen wij de toezegging dat enkele rechters naar het symposium zouden komen. Daar hebben ze zich aangehouden, maar hoe verspreidt zich de opgedane kennis van een paar rechters onder die paar duizend in Nederland? NIET!
Er zit dus weer niets anders op dan alsnog alle rechters op de hoogte te brengen, daar de familierechtspraak zelf zijn/haar verantwoordelijkheid niet neemt.
“Tja, ik wil ook wel dat oorlogen en hongersnood stoppen , maar daar is ook niets aan te doen” riep Marion Beckers tijdens een gesprek tegen mij. Ongehoord! Als de voorzitter van de Projectgroep ‘Visiedocument Rechtspraak (echt)scheiding ouders met kinderen’ er zo in staat en de deur dichtgooit als ik haar aanspreek op de inhoud, omdat ze niet langs de vorm kan kijken, wat is er dan aan de hand?
En dan heb ik het al helemaal niet over de rest van dat genoegzame clubje, wat zenuwachtig zit te schuiven op stoeltjes omdat ze nog nooit over pathogene ouderschap hebben gehoord. Anno 2019!!!!
Het is van de zotte, daar er tegen ouderverstoting, het verdienmodel van de advocaten en aanverwante clubs zoals Jeugdzorg, maar ook de eenmanspitters met al hun trajecten, juist heel goed opgetreden kan worden.
Een kwestie van willen en doen. En het erge van alles is….Ze weten het best.
Maar daar zitten ze dus, in hun ivoren toren. Strepen door levens halend. Familiedrama’s als gevolg. Getraumatiseerde kinderen en ouders, gewoon omdat het kan. Omdat NIEMAND hier in Nederland (want daar houd ik het bij, Nederland) het lef heeft deze beroepsgroep keihard ter verantwoording te roepen.
Rest mij te zeggen dat er maar een paar notabelen zijn die het helder zien en ons aanmoedigen die luis in de pels te zijn. Te blijven en ouders exact te vertellen waar ‘ze om moeten vragen (!)’ bij de rechter….vragen…, nou, in onze ogen dus EISEN.
Het gaat om mensen levens en waarom mogen wij dan geen kwaliteit verlangen?!
Want ze geven het eigenlijk ruiterlijk toe; zelf weten ze het niet.
“Het gaat al lang voordat ze bij de rechter zijn mis”, roepen de rechters tegen mij. Ja, precies! Dus waarom dan ouders weer met een kluitje in het riet sturen? Waarom dan weer mediation en/of een traject? Waarom uit complete gemakzucht de koninklijke weg opleggen of blindelings een gezinsvoogd en raadsonderzoeker geloven? Waarom niet optreden tegen deze meest vreselijke vorm van kindermishandeling en ex-partnergeweld?
Waar is de compassie en empathie? Hebben deze rechters wel zelf kinderen? Waar komt die gemakzucht vandaan, die lethargie?
Weet dat heel veel van dit soort rechters vanuit een niet onderkende pijn destijds hebben gekozen voor hun studie, en hun pijn/afwijzing projecteren op de zaken/ouders die zich nu aandienen.
Wat dus te doen?
- een sollicitatiecommissie met betrekking tot familie rechters
- Bijscholing, een extra opleiding als men familie rechter wordt.
- Verplichting van minimaal 5 jaar aanblijven als familierechter
- Een regie rechter!!!! Een rechter die van begin af aan betrokken is en dus kan verwijzen naar eerdere uitspraken; hoe staat het er mee.
- Rechters die zich inlezen en de hele zaak bestuderen.
- Rechters die niet gemakshalve roepen dat er altijd nog hoger beroep is of dat een ouder het over een jaartje opnieuw kan proberen.
- Horen onder ede! Ook dus de raadsonderzoekers en de gezinsvoogden.
- Openstaan voor gedragen oplossingen zoals parallel ouderschap.
- Zich onthouden van zogenaamde klemcriteria.
- Onderkennen dat, als ouders bij de rechter komen, er al een enorme voorgeschiedenis is, dus niet weer het volgende traject of mediation in.
- De Raad van kinderbescherming opdragen enkel en alleen de MASIC toe te passen. Komt uit de MASIC naar voren dat er dus meer aan de hand is, verplicht stellen dat het vervolgonderzoek dooreen klinisch psycholoog wordt gedaan; de gedragsdeskundige! En dus niet een raadsonderzoeker (die kan de MASIC doen, niet meer).
- Kinderen niet zelf bevragen, maar door een klinisch psycholoog en de rapporten vertrouwelijk behandelen.
- Zeker geen genoegen nemen met brieven van kinderen. Wat een open deur zeg!
- Is er sprake van ouderverstoting, dan het kind meteen overplaatsen naar de ouder die het kind niet opzet tegen de andere ouder. Dus weghalen bij de pathogene ouder. Wijziging hoofdverblijfplaats dus.
- Pathogene ouders, nou ja, elke ouder, kan hulp zoeken in een vrijwillig kader.
- Zorgen dat de uitspraak zo concreet mogelijk is en geen ruimte geeft voor enige ruis. Dat in de conclusie heeeeel duidelijk staat wat van wie verlangd wordt; Denk daarbij aan:
- Een omgangsregeling van minuut tot minuut , met een exacte verdeling van de vakantiedagen. Bijvoorbeeld het oneven jaar de kerst bij die ouder, even jaar bij die, de 1e 3 weken zomer vakantie bij die ene ouder en het jaar erop wisselen. Te zot voor woorden dat het zo moet, maar ze staan daar blijkbaar niet voor niets, dus rechter regel het!
- Een dwangsom naar beide partijen toe.
- Dat die dwangsom omgezet kan worden in lijfsdwang mochten er geen financiële middelen (meer) zijn.
- Dat , als er speciale omstandigheden zijn, het kind daarbij betrokken kan zijn/ aan deel kan nemen. Denk aan bijvoorbeeld het overlijden van een familielid of juist een jubileum
- Dat beide ouders natuurlijk gerechtigd zijn aanwezig te zijn bij speciale gelegenheden van het kind; denk aan een diploma uitreiking of uitzoeken van een school, ook al is het niet de ‘beurt’ van een ouder (te idioot voor woorden dat zo iets überhaupt te discussie staat!)
Boven alles moet slecht gedrag gesanctioneerd worden, daar een pathogene ouder weliswaar niet in orde is, maar bepaald niet achterlijk. Als er consequenties aan gedrag worden verbonden en slecht gedrag niet langer beloond, dan stopt ouderverstoting.
Zo simpel is het dus!
Dan is de eerste grote besparing een feit en kunnen de rechters wellicht meer tijd besteden aan al die andere zaken die zich nog aandienen.
Voor concrete oplossingen: https://www.herkenouderverstoting.com/info-professionals/65-symposium
Het feit dat weldenkende mensen hun kinderen dit niet aandoen zegt genoeg en is geheel dekkend voor het probleem.
Het is nu eenmaal zo dat er bij hoog conflictscheidingen één partner is die de kinderen als wapen inzet tegen de ex-partner. Juist dit zou bij wet en uitvoering direct moeten worden gestopt.
Dit kan, de oplossingen zijn er. Ook heel belangrijk is dat de strijdende, niet weldenkende ouder, ook geholpen is bij duidelijke regels en directe sancties. Immers, dan kan die persoon werken aan de basis van zijn/haar strijd: diep jeugdtrauma. Alleen op deze wijze beschermen wij kinderen die hier ongewenst in terecht komen.
Groet,
Annemarie van Mackelenbergh
annemarievanmackelenbergh 