Ouderverstoting: eenmaal bewust, mag je niet meer wegkijken

Afgelopen vrijdag had ik mijn lief eindelijk zo ver. Hij ging met mij naar de Lidl !

Bepaald niet zijn winkel, maar de wildproducten zijn daar een stuk betaalbaarder dan bij zijn supermarkt, dus vooruit. Ik loop mijn rondje en zie hem in 1 keer in gesprek met een wat oudere vrouw. Ik laat ze maar en loop naar enige tijd naar ze toe. Ze stelt zich voor. Het is de moeder van zijn ex. De oma van zijn zoon. Een zoon (bijna 16 jaar oud) waar hij geen echte band mee heeft mogen opbouwen.

Ik herken haar niet. Ik heb haar maar 1 keer eerder ontmoet, tevens de laatste keer dat mijn lief haar ook heeft gezien en gesproken. Zijn zoon zal een jaar of 5 zijn geweest, toen we weer voor een dichte deur stonden, terwijl het toch echt ‘onze’ zaterdag was. Waar zou zijn zoon zijn? We besloten te gaan kijken bij oma, die in Poppel woonde. Ja, daar was hij. We zijn toen bij oma binnen geweest en hebben gevraagd waarom oma hieraan mee werkte. De broer van zijn ex was er ook. Ze wisten toch ook dat het ‘onze dag’ was? Dat we zo weken zijn zoon niet te zien kregen, dat kon toch niet goed zijn? Oma antwoordde  dat ze koos voor haar dochter, wat kon ze anders ?! Ook al was moeders op stap, haar goed recht trouwens, de zoon mocht, wat moeders betreft, niet bij vader zijn en haar omgeving ondersteunde haar hierin, ook al wisten zij dat mijn lief een goede vader zou kunnen zijn, als hij in de gelegenheid werd gesteld.

Ook al kende zij haar dochter als geen ander, hadden ze al heel wat met elkaar meegemaakt, blijkbaar was het makkelijker voor oma om maar mee te werken met wat dochter dicteerde.

Nu stond ze daar dus in de supermarkt, was ze naar mijn lief gelopen en sprak ze hem aan. Hoe het nu met hem ging. Goed zei mijn lief en dat meende hij oprecht. Nou met haar dochter, de moeder van hun zoon, haar kleinkind, ging het niet goed, aldus oma.

Apart. Moeder had het toch voor elkaar? Zoon heeft vader actief verstoten. Herinneringen aan de sporadische ontmoetingen met zijn vader, die allemaal even leuk waren, zijn er niet meer. In ruil daarvoor zaten er andere herinneringen; dat wij hem uitscholden (!), dat wij nooit aardig tegen hem waren, dat zijn vader nooit van hem heeft gehouden, dat hij bang is voor zijn vader en het allerbelangrijkste; dat hij niets van zijn vader wil weten, zelfs een kaart wil hij niet ontvangen.

Tja, oma vond het allemaal wel wat vervelend voor haar kleinkind, maar ach, het ontbreken van de vader werd ruimschoots gecompenseerd door andere mannen in de familie ! Daarbij komt moeder en zoon vormen zo’n hechte twee-eenheid, zo indrukwekkend om dat te zien! Bal op de stip voor ons. Als oma kon ze toch niet zo langs de kant staan? Zo’n twee-eenheid, dat is toch niet gezond? Maar daar wilde oma niets van weten. Het was/is de keuze van haar kleinkind, de zoon van mijn lief, om geen contact te willen, die moesten wij maar respecteren ! Zij kon en wilde hier niets in betekenen, de zoon zou later wel op zoek gaan. Het was nu toch allemaal voorbij?! Hoe zo voorbij? Voor mijn lief niet.

Daar schrok oma wel van. Ze wilde zich er niet mee bemoeien, wist ook eigenlijk nergens vanaf, maar kwam wel met zinnen aanzetten als ‘er is te veel gebeurd’. Wat dan? Dus ik haal maar een citaat uit het rapport van Veilig Thuis aan: “moeder verliet vader met een koffer, kind op de arm en blauwe plekken. Eerder kon ze niet vertrekken en moeder is nog steeds bang voor vader”. Oma wist toch ook wel hoe het in werkelijkheid was gegaan? Dat mijn lief nog maanden bij vrienden heeft gewoond totdat moeder en zoon een andere woonruimte hadden gevonden en het huis verkocht was. Dat ‘het koffer’ uit heel wat meer bestond dan enkel een koffer. De scheiding had nota bene 2 jaar geduurd en ging alleen maar over haar grillen en eisen, toen al werd de zoon als wisselgeld gebruikt. Als je hiermee instemt, krijg jij jouw zoon te zien. Eenmaal getekend volgde er een briefje van de advocaat: het bezoekje gaat toch niet door, het voelt niet goed voor moeder. Kon oma zich niet herinneren dat ze smekend bij mijn lief op de stoep heeft gestaan, om haar dochter de zoveelste kans te geven? Oma wilde dit niet horen.

En ook al was oma nergens van op de hoogte, ze wist mij bijvoorbeeld wel te vertellen dat ik een straat verbod had. Weer die bal op de stip. Oma was overduidelijk eenzijdig geïnformeerd en blijkbaar ook niet goed ingelicht en dat ze dus beter naar het hele, echte verhaal kon kijken, net zo als de zoon ooit zal moeten doen. Ze haalde haar schouders op. Vertelde ons nog bij het weglopen dat ze geen keuze had. Ze koos voor haar dochter. “Daarbij laat je jouw kleinkind in de steek”, riep ik haar na en “er is een woord voor, zoek het maar op, als je er mee kunt leven; ouderverstoting. Jij werkt daar dus aan mee! Met alle gevolgen voor jouw kleinkind.”

Want het gaat dus niet goed met die jongen. Niet als we kijken naar zijn cijfers op school. Terwijl zijn vader op dit moment volledig op een zij spoor is gezet en de zoon zich dus volledig op zijn schoolresultaten zou kunnen concentreren, zien wij 3 voldoendes en voor de rest diepe onvoldoendes. Met een regelmatig verzuim van zo’n 2 a 3 dagen per maand. (dat is nu al 4 jaar zo). Toch reageert de school op zijn staart getrapt als ik de vertrouwenspersoon wijs op de meldcode !

Eerlijk gezegd begrepen wij dat niet zo, maar als we dan van oma horen dat het slecht gaat met 1 van de twee-eenheid, dan gaan wij het wat beter begrijpen.

Ach, waarvan acte! We staan erbij en kijken ernaar. Wat zou ik graag de betrokkenen van de afgelopen jaren bewust willen maken van hun falende professionaliteit. Dat ouders en familieleden nog meegaan met de verstoter, dan kan ik bevatten. Het is nu eenmaal een familiedynamiek en ik ben bang dat het hier niet anders is. Maar degenen die deze cirkel hadden kunnen doorbreken (Raad van Kinderbescherming, Veilig Thuis, Kompaan en de Bocht, Mr. B Prenger van de Rechtbank te Breda) hadden beter moeten weten. Hadden er voor die jongen moeten zijn. In plaats daarvan werden eigen ego’s voorop gesteld en heeft men bewust en onbewust zich voor het karretje van een vrouw laten spannen, die niet het beste met haar zoon voor had, zelfs niet het beste voor zichzelf! Blijkbaar plukt ze daar nu de vruchten van.

Ons verhaal is niet uniek. 40% van de kinderen verliest het contact met de uitwonende ouder ! 40% !

Sta eens stil bij de maatschappelijke ramp die zich onder onze ogen afspeelt. Kinderen die uit misplaatste loyaliteit door 1 ouder worden gedwongen te kiezen….. Kinderen die worden bewerkt door 1 ouder met slechte leugenachtige verhalen over de uitwonende ouder. Kinderen die bang gemaakt worden voor die uitwonende ouder. Kinderen die betrokken worden bij onderzoeken en moeten verklaren, vaak in bij zijn van de verstotende ouder, waar ze later weer mee naar huis moeten, waarvan ze afhankelijk zijn met betrekking tot de zorg. Kinderen die niet mogen genieten van een tijdje bij de uitwonende ouder. Thuis komen en worden ondervraagd of een paar dagen worden doodgezwegen omdat ze naar de uitwonende ouder zijn gegaan.

De pijn bij de uitwonende ouder, die gedwongen wordt de Koninklijke weg te bewandelen. Want als je echt van jouw kind houdt, dan laat je het met rust. Die onmachtig moeten toezien hoe slecht het met de kinderen gaat. Want bij ouderverstoting heb je te maken met psychopathie. Ook al ben jij als partner uit zijn of haar leven, die psychopathie leeft voort in de verstotende ouder. Dat stopt niet als je weg bent en dat weet je! Alleen kan jij jouw kind niet beschermen.

De instanties die zouden moeten acteren in het belang van het kind falen massaal. De rechters passeren massaal de wet. Jouw plicht en recht om ouder te zijn, het recht van het kind om beide ouders te hebben, wordt massaal genegeerd. Na jaren procederen, trajecten doorlopen te hebben, aan alles meegewerkt te hebben, staan de uitwonende ouders concreet met lege handen op straat.

Kinderen zijn dieper het ouderverstotingsmoeras getrokken. Hebben verklaard tegen de uitwonende ouder. Zijn boos en verdrietig, sommigen schamen zich en durven de uitwonende ouder nog niet eens meer onder ogen te komen.

Enfin, wij kennen dus allemaal wel dit soort kinderen. Of je nu les geeft op school, of je nu een vriendin of vriend hebt die gescheiden is, of je nu als raadsonderzoeker werkt of ouderschapsbemiddelaar. Ieder voor zich kan beslissen mee te werken aan een oplossing. Instanties en rechtbanken hebben de sleutel in handen, mits ze hun beleid top down gaan veranderen.

Pik de signalen van ouderverstoting op en adresseer degene die ouderverstoting veroorzaakt. Ga met die persoon aan de slag en houdt het kind uit de wind. Besef dat die stem van het kind niet de echte stem van het kind is.

Boven alles zou iedereen zich in moeten zetten om omgang met beide ouders te faciliteren. Die “rust”, de Koninklijke weg, is desastreus voor kind en uitwonende ouder. Geen gezag op afstand gedurende trajecten, gedurende gerechtelijke procedures of onderzoeken. Een ouder die zich onderwerpt aan deze vernederende martelgang is niet een egoïst, maar bezorgd en iemand die dolgraag zou zien dat de wet wordt nageleefd, alsmede de rechten van het kind.

2016 is voor mij het jaar dat niemand, maar dan ook niemand, die betrokken is met onze kinderen kan beweren dat ouderverstoting niet bestaat. Dat ze mij glazig aankijken en mij vertellen dat ze er nog nooit van gehoord hebben ( 2015: ouderschapsbemiddelaar had nog nooit over ouderverstoting gehoord). Daar hebben wij met zijn allen een rol in.

Verwijs zo veel mensen naar de openbare facebook pagina (h)erken ouderverstoting https://www.facebook.com/groups/507826229380204/

Onderwijzers, leraren, jeugdzorgmedewerkers, rechters, raadsonderzoekers, gezinsvoogden, gedragsdeskundigen, mediators, coaches, counselors, maar ook jouw vrienden en familie. Zet de pagina op jouw tijdlijn en deel die met jouw vrienden.

Onder bestanden van die pagina staan enorm veel PDF’s vol met informatie over ouderverstoting waar ieder voor zich zijn/haar voordeel kan doen. Opdat wij een halt toe kunnen roepen aan deze maatschappelijke ramp! Ouderverstoting is geestelijke kindermishandeling en de gevolgen op langere termijn voor het individu, maar ook op zijn/haar omgeving zijn groot. Eenmaal bewust is het moeilijk wegkijken.

Dus wie weet gaat oma toch nog eens goed bij zichzelf te rade. Wat is de stem van haar kleinkind waard, als hij zijn vader niet mag kennen?