Pas op! Divorce Challenge; meer dan een rookgordijn; nog meer slachtoffers….

Onderstaand is mijn belangrijkste blog tot nu toe door mij geschreven. Gewoon in begrijpbare taal, want daar hebben de instanties ook een handje van; moeilijke woorden, opdat wij het ook niet meer snappen.

Deze blog is belangrijk voor:

• Ouders met kinderen die willen gaan scheiden
• Ouders met kinderen die aan het scheiden zijn
• Ouders met kinderen die gescheiden zijn, maar een moeizame ex-partner relatie hebben
• Ouders die vervreemd worden door hun ex, door de instanties, door de rechtspraak
• Ouders die verstoten zijn door hun kinderen vanwege een loyaliteitsconflict
• Opa’s en oma’s die hun kinderen in bovenstaande herkennen
• Familie en vrienden die bovenstaande om zich heen zien gebeuren
• En ach, waarom niet, het zou handig zijn als de grote spelers dit ook lezen;
  • Het Ministerie van Veiligheid en Justitie, met in het bijzonder de heer Carsten Herstel (jeugd) en de projectleider van de Divorce Challenge; mevrouw Sandra de Vries
  • De heer Jeroen Recourt, commissievoorzitter Tweede kamer m.b.t. motie tegen vechtscheidingen
  • Professor Maurits Barendrecht van Hiil
  • Margreet Visser van Kind uit de Knel
  • Mevrouw Annette Roeters, Directeur van de Raad van Kinderbescherming, promotor van het project BRAM
  • Margrite Kalverboer, Kinderombudsman
  • Reinier van Zutphen, Nationale Ombudsman
  • Adriana van Dooijeweert, College voor de Rechten van de Mens

 

Eerst bemoedigende woorden: Laat ik voorop stellen dat de Divorce Challenge nou niet bepaald een initiatief is van de instanties. Wel nee, in hun ogen gaat alles lekker en goed, graag meer van hetzelfde.

Nee, de Divorce Challenge is het vervolg op een Tweede kamer motie van o.a. de heer Recourt, tegen vechtscheidingen.

Deze motie is ingediend en aangenomen door ons! En daar moeten wij erg trots op zijn. Door het aanschrijven van de Tweede kamer. Door het de spelers rondom echtscheidingen zo lastig te maken, dat ook zij er last van hebben. Helaas ook door de familiedrama’s die nog steeds plaatsvinden, al hoe wel de pers heeft afgesproken terughoudend te informeren daar het ‘aanstekelijk’ zou werken. Doordat het Familierecht, de Raad van Kinderbescherming en Jeugdzorg  steeds meer ‘last’ hebben en krijgen van mondige ouders die de bewust handelingsverlegen professionals onderwijzen en voorzien van informatie die zij allang zelf hadden moeten achterhalen. (Wat wij kunnen, zouden zij  ook kunnen, toch?). Door het gebrek aan respect voor elke vorm van autoriteit, waarbij dwang en drang steeds lastiger is om op te leggen. Door kinderen die vastlopen in de maatschappij. Door de bewustwording dat er 2 miljard in deze sector omgaat en dat deze kosten de spuigaten uitlopen.

Maar ook door het feit dat Nederland al een paar keer flink op de vingers is getikt door het Europese hof, o.a. door de VN wegens het schenden van de Rechten van het Kind en de Rechten van de Mens. Internationaal staan wij er slecht voor, kijk bijvoorbeeld naar het aantal Onder Toezichtstellingen (OTS) en het Uit Huisplaatsen (UHP) van kinderen, wat extreem idioot  hoog is. Het mag allemaal wat kosten en sta er eens bij stil; hoeveel banen zijn afhankelijk van het leed dat de kinderen en ouders wordt aangedaan? Hoeveel perverse prikkels zijn er en zullen er blijven, als de politiek nu niet gaat opstaan en deze farce niet langer accepteert?

Nou goed, wij werden dus lastig, mondiger, de politiek wordt gedwongen er iets van te vinden, zeker als er internationaal een paar tikjes worden uitgedeeld. Maar dan komen wij meteen bij het probleem: Het Familierecht, de instanties met de woorden ’bescherming, veilig en zorg’ in hun titels, aanverwante partijen zoals al die meesnoepers met hun trajecten en hun zogenaamde adviesklusjes, zij zitten totaal niet op verandering te wachten. Sterker nog, liefst krijgen ze nog meer macht, waardoor ouders en hun kinderen onmondige speelballen worden.

Dus er is druk vanuit de maatschappij ten opzichte van een voldane groep die zich niet aangesproken voelt. Wat te doen? Nou, dan regelen we toch een Divorce Challenge. Waar bij iedereen de indruk wordt gewekt dat er nu in 1 keer geluisterd gaat worden. Waarbij ‘het volk’ uitgenodigd wordt om met plannen en ideeën te komen die draagkracht hebben juist door de kinderen en de ouders, want daar zou het toch om moeten gaan?

506 plannen. Niet meer terug te vinden, het Ministerie van Veiligheid en Justitie heeft ze van de site gehaald. Geen nood, een lid van de openbare facebookpagina (h)erken ouderverstoting https://www.facebook.com/groups/507826229380204/ heeft alles (!) nog snel weten te downloaden en dus alle plannen veilig gesteld, voor ons, het volk

Met het uitroepen van de Divorce Challenge heeft het Ministerie van V &J zich in de voet geschoten. Dat niet alleen, neem van mij aan dat er meer personen met buikpijn rondlopen; Annette Roeters, Margreet Visser, Professor Maurits Barendrecht kan ik nog niet helemaal peilen.

Ze hadden namelijk helemaal niet gerekend op onze animo en inzet. Lastig hoor en wat te doen? Nou gewoon, wat ze al jaren doen; negeren!

Kijk, ze konden ons moeilijk buiten sluiten van hun bijeenkomsten, dus we zijn gegaan en hebben ons verhaal verteld. Dat is erg belangrijk om te weten. Ze zijn op de hoogte! Neemt niet weg dat er  5 podiumwinnaars stonden, alle 5 dikke vriendjes bij het Ministerie van Veiligheid en Justitie. Sterker nog, de Raad van Kinderbescherming zit in het zelfde gebouw als het ministerie en lopen in en uit bij elkaar. Al met al is het duidelijk een “wij van WC eend, vinden WC eend de beste”.  Let op;  de uitverkoren plannen hadden géén likes, hadden géén draagkracht vanuit de praktijk. Sterker nog, wij kunnen (wetenschappelijk) aantonen dat 2 plannen (Kind uit de Knel en BRAM) ronduit extra kolen op het vuur gooien en extra traumatiserend zijn voor, niet alleen de kinderen, maar ook de verstoten ouders. Ouders die welwillend zijn en het beste voor de kinderen willen, maar volledig worden tegengewerkt door de andere ex-partner, die de kinderen gebruikt als pionnen en eenzijdig een machtsstrijd ontketent.

Toen ze daar zo stonden op dat podium heb ik meteen gezegd dat de geest uit de fles is. Dat ze ons nu niet meer mogen of kunnen passeren. Je kunt ons niet uitnodigen om mee te denken, om ons vervolgens weer weg te sturen onder het mom ‘wij weten het wel beter voor jullie”! Zeker niet als in de praktijk bewezen is dat die podiumplekken niet gaan werken.

Toch is dat hetgeen waar ze op uit zijn. Ja, wij mogen nog net er iets van vinden, maar wel op hun toon en zoals zij het willen hebben.

Riep van der Steur nog dat er ervaringsdeskundigen betrokken moeten worden, de 5 clubjes zijn lekker selectief wie dat dan mogen zijn. We moeten wel vriendjes blijven. Dat wetende; heeft het dan nog wel zin om te investeren of moeten wij elkaar nog meer verenigen en burgerlijk ongehoorzaam zijn?

Gewaarschuwd door enkele spelers in het veld, ben ik toch de gesprekken aangegaan. Ook om na te gaan of mijn onderbuik gevoel klopt. Het is makkelijk om tegen iets aan te schoppen, of er juist niets mee te doen, maar dan heb je naderhand natuurlijk geen recht op klagen, vind ik.

Dus ik heb gesprekken gevoerd en ik voel mij teleurgesteld. Sterker nog ik MOET jullie waarschuwen; De Divorce Challenge is een rookgordijn. Ondertussen worden plannetjes onverminderd doorgevoerd, ja ook die 2 die aantoonbaar traumatiserend zijn.

Binnenkort zitten we massaal op kinderkrukjes in groepen van zo’n 12 ouders, met de kinderen erbij. Kinderen die liever gewoon kind willen zijn,maar nu keuzes moeten maken en zich uit moeten spreken. Kinderen die de indruk krijgen dat hun stem telt, om vervolgens bedonderd te worden. Kinderen die gebruikt worden als pionnen . Kinderen die gezien worden als targets die gehaald moeten worden. Kinderen die een verdienmodel zijn.

Binnenkort heeft de Raad van Kinderbescherming nog meer macht. De rechter hoeft zich er niet meer mee te bemoeien, nee, de raadsonderzoeker en gedragsdeskundigen nemen het stokje over.

Niets mis mee? Sta er eens bij stil dat wij en de kinderen te maken hebben/krijgen met professionals die niet goed geschoold zijn. Die het doen met verouderde boeken van bijvoorbeeld Ed Spruijt, waarbij hij ervan uitgaat dat ouderverstoting niet bestaat. Wel nee, waar er 2 vechten, hebben er 2 schuld en omdat het kind afhankelijk is van de zorg van de ouder waar die het meest woont, is het beter voor het kind dat de uitwonende ouder afstand neemt, als de ‘zorg’-ouder omgang als onrustig ervaart. Dat heet dus de Koninklijke weg en die wordt verstoten ouders massaal opgelegd.

Niets recht op “familylife’, niets handhaven van de wet, niets de Rechten van het Kind en de Mens respecteren. Wel nee, gewoon het beleid doorvoeren dat nog berust op het rapport Het verdeelde Kind uit 2002 (!), geschreven door diezelfde Ed Spruijt. Om zo zijn ex en de partner van zijn nieuwe vriendin hoogstpersoonlijk uit te kunnen bannen.  Ook dit weten de instanties, een ongemakkelijke waarheid.

Zo lang een Margreet Visser met haar Kind uit de Knel en een Raad van Kinderbescherming hun gedachtengoed berusten op een malafide rapportje, zo lang hebben hun plannen dus geen zin. Nou, die boodschap is helder en duidelijk gecommuniceerd naar alle betrokkenen. Een boodschap die niet van harte wordt ontvangen, sterker nog, ze gaan er gewoon mee door en binnenkort zijn wij dus allemaal het haasje!

Ondertussen loopt er nog zo iets als Hiil. Interessant is het om te weten dat juist deze organisatie in bed ligt bij het Ministerie van V&J, net zoals bijvoorbeeld de Raad van Kinderbescherming overigens. Sterker nog, zij zijn de drijvende kracht achter het organiseren van de Divorce Challenge, natuurlijk ook een podiumplek. Dat moet toch raar voelen? Hoe kan je blij zijn met een prijs, terwijl je eigenlijk weet dat het doorgestoken kaart is? Zijn de belangen dan zo groot dat je geen trots meer hebt? Zit de nood zo hoog bij de instanties dat je gewoon doorgaat over de ruggen van 70.000 kinderen per jaar?

Met het plan van Hiil kunnen wij wel iets. Maarrrrr het uitwerken van hun plan stuurt Kind uit de Knel en BRAM meteen naar huis. Is dat de reden dat Hiil tot nu toe niet van de grond komt? Is dat de reden dat wij daar gezellig  koffie hebben gedronken, maar met angst en beven de promotie van Kind uit de Knel en BRAM door het Ministerie van V&J moeten gedogen?

Wij hebben aan professor Barendrecht voorgesteld om bijvoorbeeld samen een congres te organiseren en zijn plan stap voor stap aan de deelnemers in sessies voor te leggen op haalbaarheid/draagkracht en tips wat wel en niet zou werken. Voor hun een peulenschil om te organiseren. Sterker nog, geef ons subsidie en wij organiseren het zelf wel, maar wel samen met Hiil. Geen zin om losse flodders te schieten. Nee, daar ligt een plan. Een plan wat uitgewerkt moet worden. Een plan wat een positief verschil kan maken. Een plan waar blijkbaar geen druk op zit, want dan kunnen Kind uit de Knel en BRAM wel naar huis.

En dat doet Hiil wel vaker. Ruim een jaar geleden kwam Hiil met een lijvig rapport over de “Rechtvaardigheid bij echtscheidingen”. Spot on! Dus ze zien het wel. Voor mij een reden om aan prof Barendrecht een mail te sturen met de vraag ‘hoe nu verder, tijd om actie te ondernemen?’.  Zijn er dan oplossingen vroeg prof Barendrecht nog aan mij, dus ik deed wat voorzetjes. Ik zit er vol mee! En toen werd het stil, doodstil. Dat is wat. Je merkt vreselijke toestanden op, schrijft zelfs over minimaal zo’n 200 geregistreerde zelfmoorden per jaar, om vervolgens weer over te gaan tot de orde van de dag. Ik snap het wel, maar wil het niet snappen. Ik snap dat de relatie met het Ministerie (subsidie) zwaar verslechtert als je aangeeft dat het optreden van de Raad van Kinderbescherming ronduit misdadig is en idioot veel slachtoffers geeft, denk maar weer aan die 200 geregistreerde zelfmoorden.

Wat nu?! Als wij dus nu niet massaal op gaan staan, wordt de maatschappelijke ramp alleen maar groter. Ouderverstoting is namelijk epidemisch; 80% herhaalt het gedrag van de verstotende ouder. Volwassen ‘kinderen’ die met een onbestemd gevoel rondlopen, met 80% kans op verslavingen om dat gevoel te compenseren. Volwassen kinderen met totaal geen respect meer van autoriteit (snap ik dus heel goed) de rechtspraak of zelfs jouw naasten. Volwassen ‘kinderen’ die een toevlucht nemen naar de GGZ, geen baan kunnen houden, in de ziektewet zitten

Maar denk ook aan al die ouders met hun rug tegen de muur. Die compleet afgeserveerd worden. Die bewust in de bijstand gaan om zo de financiële schade te beperken. Massaal een beroep doen op de GGZ, ziek worden, de WIA ingaan.

Ik voorzie een toename in familie drama’s. Zoals ik van heel wat vaders hoor dat ze beter hun ex kunnen vermoorden, dan ben je er na zo’n 6 to 9 jaar vanaf, anders heb je levenslang en de kinderen natuurlijk ook. Bizar dat we zo gaan denken om onze kinderen te beschermen.

Wat nu? Neem van mij aan dat alle spelers zijn geïnformeerd. Ze zijn geërgerd en proberen dus nu mij (en andere mensen die er iets van willen vinden) buitenspel te zetten. Dat gaat geraffineerd, zij het niet dat ik maatschappelijk niets te verliezen heb en niet koopbaar ben. Ik wil geen geld voor een ‘adviesje’, want dan zit ik in hun kamp.

Ik kan niet alléén zenden/schoppen/bewustmaken. Ja, we zijn moe. We zijn toe aan rust, aan bijkomen. Maar mensen, daar is dus nu niet tijd voor! Want als wij ons in slaap laten sussen met het idee dat het Ministerie het beste met ons voor heeft, terwijl ze dus heel goed geïnformeerd zijn, dan zijn wij in de toekomst nog meer slachtoffer van machtsmisbruik. We stonden erbij en keken ernaar.

Schrijf jouw wethouder aan met jouw verhaal. Hij/zij koopt de zorg in. Doe een cc naar de Nationale- en Kinderombudsman, naar het College van de Rechten van de Mens. Schrijf de politiek aan. Blijf de spelers informeren en sta op! Weiger bij de rechter deel te nemen aan Kind uit de knel. Onder bestanden van de facebookpagina (h)erken ouderverstoting vindt je genoeg munitie om dat plan te kunnen weigeren. Jij werkt toch niet mee aan kindermishandeling? Nou dat mag jij dus ook van een rechter  verlangen. Als je daar nog komt, want BRAM gaat jou die stap voor zijn, vandaar dat die 2 elkaar promoten.

Spreek je uit. Noteer de namen die jij informeert. Waarom? Voor de komende schadeclaims, die wij, maar ook onze volwassen ‘kinderen’ kunnen indienen, daar ze willens en wetens toch doorgaan met kindermishandeling!