Verstoten ouder; hoe zie jij de begrafenis voor je ?!

Gisteren ben ik naar de begrafenis gegaan van een jongeman (23 jaar) die de leukemie niet heeft kunnen overwinnen. Nou ken ik deze jongeman niet persoonlijk, maar wel zijn moeder. Voor haar wilde ik er zijn.
Zeker gezien het feit dat deze moeder haar kind/zoon niet heeft mogen steunen tijdens zijn ziekbed/lijdensweg. Ze is actief weggehouden door de vader, haar 3 andere kinderen en een groep mensen die zich voor hun karretje hebben laten spannen, waaronder zelfs haar moeder. Hoe ziek is dat?

Sterker nog, de moeder heeft zelfs niet bij zijn laatste adem aanwezig mogen zijn. Door inspanningen van een professional heeft moeder uiteindelijk afscheid mogen nemen van haar zoon bij het uitvaartcentrum. Maar het afleggen was haar niet gegund. Dat moest een anonieme professional doen.
Ook was het in eerste instantie niet de bedoeling dat moeder bij de begrafenis ceremonie aanwezig zou zijn, laat staan dat haar enige inbreng was gegund.

 
Waar rook is, is vuur. Die moeder zal het wel aan zichzelf te danken hebben, niet???

 
Niet dus. Of het moet zijn dat de moeder 7 jaar geleden de stekker uit de relatie met de vader had getrokken. Daar was heel veel aanleiding toe. Voor vader was dit het moment om binnen 2 maanden de sloten van het huis te vervangen en de kinderen te belasten met zijn volwassen problemen. De kinderen moesten kiezen en hebben moeder actief verstoten.
Van een moeder die alles voor en met haar kinderen deed, terwijl vader fysiek aanwezig was, maar daar was dan ook alles mee gezegd, was deze moeder door haar keuze om van vader te willen scheiden in 1 keer moeder-af. De kinderen waren toen 10, 12, 14 en 16 jaar.
De moeder heeft zich gewend tot de bekende instanties, uiteraard hebben er ook rechtszaken plaatsgevonden. Ook al werd erkend dat het een ongezonde situatie was in huize vader, tot op de dag van vandaag heeft NIEMAND ingegrepen. Is er NIEMAND geweest die de vader en uiteindelijk de volwassen kinderen heeft aangesproken op gedrag. De moeder stond alleen, zelfs afgevallen door haar eigen ouders. Want die waren bang om anders het contact te verliezen met de kleinkinderen.

 
Ik heb hier geen woorden voor en ik ben boos. Heel erg boos. Ik heb de afgelopen weken grenzeloos gedrag mogen aanschouwen en ik vind dat er heel wat mensen nu rondlopen de zich de ogen uit hun kop moeten schamen.

 
Stel jij je het eens voor; 16 jaar heb jij je binnenste buiten gekeerd om jouw zoon te behagen. De reed hem overal naar toe, steunde hem bij alles wat hij deed. En werkelijk van de ene op de andere dag wordt jouw moederschap ontkend, besta jij niet meer. Wat zou het toch fijn zijn als ook jij dan een aan/uit knop hebt met betrekking tot de liefde die je voelt voor jouw kinderen. Helaas, die knop is er niet.

 
Wat heb ik een respect voor de moeder. Zij heeft ook gisteren een staaltje van grenzeloos gedrag moeten ervaren. Grenzeloos gedrag ten koste van haar. Ik weet niet wat ik zou doen, maar zij heeft het met waardigheid gedragen!
Moeder is tijdens de bijeenkomst volledig genegeerd. Door bemiddeling van onze kant mocht ze zo waar op de 2e rij zitten met haar man, maar wel aan het uiterste kantje van de rij.
De kist werd naar binnen gebracht door de vader, de kinderen, maar ook het vriendinnetje van de overleden zoon, haar ouders, haar broer en aanhang. Ja zelfs de labrador liep mee!
Het eerste liedje ging over een vader/zoon relatie. De kinderen en vader, maar ook enkele vrienden hebben een woord tot de overleden zoon gericht, waarbij het mij opviel dat vooral de vader het alleen maar over zichzelf had, wat het met hem deed. Is dat meer mensen opgevallen?

 
Na de ceremonie volgde de begrafenis in besloten kring, zoals dat dan heet. De moeder mocht na veel gepraat en gedoe ALLEEN mee, zonder haar partner dus. Daarvoor heeft ze na de ceremonie bedankt. Ze had, terecht, geen zin om zich nog verder naar beneden te laten halen door het eensgezinde front onder leiding van de vader. Dat was wel even een schok, want zo waar werd hun een grens getrokken.
Ik stond met een mand cakejes bij de begrafenis auto, toen voor mij de dochter (19 jaar) met de oma (moeder van de verstoten moeder) een ronduit beledigend gesprek over de moeder voerden. Belachelijk dat zij besloten had om niet mee te gaan, wat was in die moeder gevaren?! Ik brak in en zei tegen de dochter dat dit een goede aanleiding zou kunnen zijn voor een gesprek om dus de moeder te vragen wat haar motiveert. Gebeten draaide zij zich om, waar ik mij mee bemoeide! Ik heb gezegd dat ze dan maar niet zo hard moesten praten en dat de moeder alle recht had om grenzen te trekken.
Oma (de moeder van) heeft nog een paar seconden bij mij gestaan. Ze dacht met wat hulpeloosheid sympathie van mij te krijgen. Helaas, dat spel speel ik niet mee. De afgelopen 7 jaar heeft zij, met haar man, een zeer bedenkelijke rol gespeeld en heeft zij haar dochter zo vaak in de kou laten staan, onderstreept met haar houding op deze begrafenis. Mijn troostende arm heeft ze niet gekregen.

 
Ik stond daar dus met een mand vol met cakejes. Waarom? Nou, omdat de moeder bekend stond om die cakejes. Moeder heeft de 1e 16 jaar zich namelijk suf gebakt op die krengen. Bij elke happening, wedstrijd, bijeenkomst had de moeder een schaal met cakejes bij zich.
Ik bood deze cakejes dus buiten aan, namens de moeder en nu komt het: binnen hadden de bezoekers de opdracht(!) gekregen de cakejes niet aan te nemen. Mensen trokken hun capuchon over het hoofd, schoten langs mij heen. Sommigen hadden het fatsoen om te bedanken. Gelukkig waren er genoeg mensen die trek hadden en wel een cakeje pakten. Ook waren er genoeg die zich het verleden herinnerden. Zo kreeg de moeder als nog een plek op de begrafenis van haar eigen zoon!

 
Want diverse jongeren stonden nog na te praten en waren verbouwereerd. Wisten niet dat er ook nog een moeder was en vonden het erg raar dat zij compleet genegeerd is. Ik hoop zo ontzettend dat deze jongeren in de toekomst gaan door vragen. Dus je hebt een moeder! Wat is er aan de hand? Wat heeft zij nou feitelijk misdaan, bij jou als kind? Dat ze kritische vragen stellen ,die haar kinderen aan het denken gaan zetten. Vragen die allang gesteld hadden moeten worden! Door bijvoorbeeld die zogenaamde “schoon ouders”, de ouders van het vriendinnetje van de overleden zoon, die zonder enig nadenken, mee een front opwierpen tegen de moeder.

 
Dan komt er in 1 keer een vrouw naar de moeder gelopen. Rode ogen van de tranen. Wat was het toch vreselijk allemaal en sterkte! Er brak iets in de moeder. “Waar was je de afgelopen 7 jaar?” “Ik moest kiezen voor de kinderen” perst die vrouw eruit. “En kijk wat je ermee bereikt hebt, kijk naar mijn 3 over gebleven kinderen!” . Kwaad loopt de vrouw weg.

 
Na de ceremonie zijn wij, de broers van de moeder met aanhang en een paar (goede) vrienden, onthaald bij een vriendin van moeder, die haar huis had opengesteld. Daar hebben we nagepraat.

 
Waarom deze blog, wat kan jij hiermee?!
Hopelijk zet deze blog jullie allemaal tot nadenken en tot actie.
Ouderverstoting stopt niet van zelf! Hoe vaak ik niet hoor dat de deur open staat. Hoe vaak ik niet mee krijg dat ouders verdriet hebben om hun volwassen kinderen, die nog steeds 1 ouder buiten sluiten en het gesprek niet aan willen gaan. Niet naar de waarheid op zoek gaan.
Tot al die ouders richt ik sowieso deze blog. BESEF DAT HET LEVEN IN 1 KEER VOORBIJ KAN ZIJN. Daar zit je dan met jouw open deur…..
Ik heb het niet over kinderen. Ik heb het over volwassenen, die in de maatschappij moeten functioneren. Die seks hebben, mogen drinken en roken. Volwassenen, die relaties aangaan. Maar dus ook zodanig in elkaar zitten dat ze volharden in een volkomen onterechte afwijzing van 1 ouder. Ik vind dat je daar iets van mag en kunt vinden!

 
Is het een idee dat verstoten ouders van volwassen kinderen, deze begrafenis aanhalen als voorbeeld voor zichzelf? Dat zij een brief schrijven met de vraag of zij zich ook zo de toekomst voor zich zien? Vraag eens wat jouw voorland is. Mag jij op de begrafenis komen? Mag jouw naam op het begrafeniskaartje als erkenning van jouw ouderschap? Of niet, zoals bij deze moeder en moet jij net zo goed accepteren dat de naam van de labrador wel op het kaartje staat, met onder andere de naam van zelfs de broer van het vriendinnetje en zijn vriendinnetje ?!
Nee heb je, ja krijg je. Persoonlijk kan ik niets met die ‘open deur’ en lijdzaam wachten tot het volwassen kind, door middel van een externe schok, tot zijn/haar zinnen komt. Te meer daar deze ‘kinderen’ veelal grenzeloos gedrag vertonen en de meeste ouders vet chanteren, als de ouder ietsjes in zijn/haar leven mag zijn. Die ouder moet op eierschalen lopen, financieel gul zijn, anders verliest die ouder alsnog, weer het contact. Fijne relatie! Heb daar op zitten wachten?!

 
Let op, dit doe je dus zelf! Wat is er mis met grenzen stellen???Wat is er mis met een heldere confrontatie? Ik heb het nu dus niet over die tere kinderziel. Ik heb het over het aanspreken op gedrag, dat ten koste gaat van jou!
Als jij zeker weet dat jij altijd netjes binnen de lijntjes hebt gelopen, dan mag je grenzen stellen. Uit liefde voor jezelf. Jij bent niet een emotionele boksbal. Vraag eens hoe zij hun begrafenis voor zich zien?
Wat voor mij werkt is dit: Omschrijf een feitelijke situatie. Omschrijf wat deze situatie persoonlijk met jou doet (ik voel, ervaar, denk). En nodig vervolgens de geadresseerde uit tot een gesprek. Vraag of hij/zij jouw gedachten kan onderstrepen of dat er ruimte is om hierover van gedachten te wisselen.
Wat is het ergste wat jou kan overkomen? Dat je (weer) wordt afgewezen?! Mocht dat zo zijn, dan heb je niets verloren, maar iets gewonnen; duidelijkheid, helderheid en de stimulans om definitief los te laten, verder te gaan met JOUW leven. Dat zou je ook helder aan kunnen geven. En ja, de keuze is dan aan jou of je laat weten dat, hoe dan ook, jouw deur open blijft staan, maar dat het volwassen kind niet moet verwachten dat jij braaf, lijdzaam, hoopvol, verdrietig, thuis blijft wachten. Genoeg is genoeg.

 
En dan naar al die omstanders. Die er bij staan te kijken en zogenaamd geen partij willen zijn. Terwijl ze weten dat het een ongezonde situatie is. Ik spreek jullie allemaal aan. Karma is a bitch ! Ieder voor zich kan persoonlijk een positief verschil maken.
Ik ken ze ook persoonlijk, de mensen die ‘er buiten willen blijven’. Die niet weten wat ze er mee aan moeten. Nou jullie moeten je schamen! Diep, diep schamen! Ouderverstoting is geestelijke kindermishandeling. Door jouw mond te houden, door weg te kijken, werk jij mee aan kindermishandeling. Leef daar maar eens lekker mee!